Al jaren ben ik geraakt en blijvend onder de indruk van het werken met familieopstellingen.
Mijn enthousiasme temperde wel toen ik de ontwikkeling zag ontstaan hoe coaches er veel geld mee gingen verdienen en zichzelf een uitstekende opsteller vonden. Ego, geld, smet… terwijl een opstelling ondergaan of zelf opstellen bezield werk is.
Wat is dat nou eigenlijk? Een familieopstelling? Nu kan ik de theorie gaan vertellen, over vier pijlers in deze vorm van energetisch werken: de balans in geven en nemen, erbij horen, erkennen wat er is en de natuurlijke ordening. Of ik kan vertellen hoe een opstelling in zijn werk gaat.
Liever kies ik voor iets anders. Ik deel een prachtig verhaal van Johan Stegeman, theatermaker, schrijver en ervaringsdeskundige.. en over een tijdje ook: begeleider in systemisch werken en familieopstellingen. Want hij is in opleiding en hij deelde zijn ervaring rondom zijn opstelling op facebook.
“Komt deze ook op Linked In?” Vroeg ik Johan. “Nee dat past niet, dan zou ik em moeten inkorten.”
Daarom mijn aanbod om mijn site de ruimte te geven. En dat lees je hieronder. Het is een prachtig kloppend verhaal. En daar heeft de wereld wat aan.
– – –
Stilgezwegen verhaal van mijn Opa Stegeman
Ik heb een oudtante, Tante Dina genaamd. Deze oudtante heb ik nooit gekend. Ze overleed al op haar 28e. Ik wist dat mijn Opa een oudere en jongere broer had maar over het overlijden van zijn oudere zus was nooit gesproken. Toen ik op mijn 16e in een psychose terecht kwam, was het mijn Opa. Opa Stegeman die zei:
“Het is net Dina” Wat blijkt, is dat mijn oudtante ook ooit psychische problemen zou hebben gehad. Verder heb ik er nooit meer een woord over gehoord.
Nu ik met een opleiding familieopstellingen bezig ben, ben ik extra geïnteresseerd in mijn familie. Van mijn vader kreeg ik een stamboom van de familie Sanderman waar de familie Stegeman aardig in verweven zit. Ik zag Tante Dina en ik zag ook dat mijn Opa op 7-jarige leeftijd zijn eigen vader moest missen. Dat was allemaal vlak voor de tweede wereldoorlog. Over zijn eigen vader heb ik hem ook nooit gehoord. Mogelijk een pijnlijk onderwerp en in die tijd zwegen ze nog meer over pijnlijke onderwerpen.
In 1940 moest mijn Opa tegen de Duitsers vechten op de Grebbenberg en uiteindelijk is hij in een werkkamp van de Duitsers te werk gesteld. Over de oorlog heeft Opa nooit gesproken. Het enige wat ik te horen heb gekregen is dat hij er heel slecht aan toe was bij zijn thuiskomst. Wat hem ook zo mooi maakt is dat hij zich nooit negatief heeft uitgelaten over anderen zelfs niet over de Duitsers. Hij oordeelde niet.
De afgelopen maanden ben ik actief bezig met mijn opleiding en als man schijnt het wel gebruikelijk te zijn vooral aandacht te hebben voor de mannenlijn. Mijn vader, Opa, Grootvader enzovoort.
Bij de opleiding heb ik geleerd dat het van belang is dat iedereen erbij hoort. Of mensen in je familie nu leven of zijn overleden. Mensen die zijn doodgezwegen of uitgesloten in een systeem zijn vaak extra belangrijk om te erkennen.
Tijdens het lezen van de studiestof waarbij het dus ging om die dynamiek moest ik de hele tijd denken aan Tante Dina die dus een enigszins vergelijkbare ervaring moet hebben meegemaakt. Ook ging mijn aandacht vaak naar mijn overgrootvader, de vader van mijn Opa. Als de verhalen die ik achteraf gehoord heb kloppen, heeft hij zelfmoord gepleegd. Twee mensen in mijn familielijn waar iniet of nauwelijks over werd gesproken.
Vorige week maandag onderging ik een opstelling in de kerngroep van Nathalie Steffens. Ik vertelde haar waar ik tegen aanliep en zonder van te voren te weten waar de opstelling naar toe zou gaan was er een representant die voelde dat ze mijn Oudtante Dina mocht representeren. De representant leek ook nog op haar in mijn beleving. Ze uitte dat ze dankbaar was dat ze eindelijk gezien werd en ik was dankbaar dat ik haar (Tante Dina) zag en zelfs met haar in gesprek kon. Voor beiden een mooie ontroerende ontmoeting en een enorm wederzijds begrip van erkenning.
Afgelopen maandag had ik een “Deep Dive” bijeenkomst bij Jessica Yessgevoel. Vlak voor ik er naartoe ging, gingen mijn gedachten naar mijn Opa en de Oorlog. Rond 10:30 begonnen we met de opstellingen en de vraagsteller die niets over mij wist, vroeg aan mij of ik iets wist van de grebbenberg. Bij het zien van mijn naam, gingen zijn gedachten daar naar uit. Ik vertelde dat mijn Opa daar gevochten had en een andere deelnemer die naast mij zat was weer familie van de dienstkameraad van mijn Opa tijdens de oorlog.
Het pand waar de opstellingen werden gegeven diende in de oorlog als gaarkeuken voor de Duitsers. Toeval? Voor mij niet. Systemisch werk is voor mij puur, zuiver en effectief. Ik geniet er enorm van en binnenkort ga ik zelf in eerst kleine opstellingen begeleiden. Wat een mooie veranderingen weer????
De dag sloten we af met een intensieve ademhalingssessie waarbij mijn lichaam veel oud trauma mocht loslaten. De hele dag had ik mijn vader, opa en overgrootvader in gedachten en het is nu een aantal dagen later en merkbaar dat er wat ten positieve is veranderd in de mannenlijn. Ik zie mijn vader, opa en grootvaders meer en voel ook dat za allemaal achter mij staan.
Wie is Johan Stegeman? Dat lees je op zijn site: https://www.johanstegeman.com