Goeie deal?

Voor een dagdeel bij een congres heb ik een vanaf prijs van 400 euro per dagdeel, is er op deze site te lezen…

Onlangs werd ik getipt voor een congres. Iemand reageert daarop positief en vraagt om mijn mail.

Ik voel me vereerd en ben blij dat mijn input welkom is. Ik open dus de mail en daarin vind ik een link waar ik mijn ‘sessie’ kan aanmelden.

Dit aanmelden is een heel karwei. Ik moet een account aanmaken, daar moet een profielfoto bij, ik heb allerlei info op te geven, zelfs een BIG registratie die ik niet heb. Dus dan vul ik maar in ‘012345678910’, maar dat terzijde, al is het kenmerkend voor mijn rol van ervaringsdeskundige om door ondoordringbare systemen heen mijn weg te vinden op een creatieve manier.

Het aanmelden van de sessie kost veel tijd. Een pakkende titel verzinnen, een omschrijving in max 400 woorden die helder en uitnodigend is? Dat vraagt om schrijven en schrappen. Dan ook nog de leerdoelen van de deelnemers. Ik stel er 8 op. Netjes onder elkaar. Geschreven in voltooide tijd. Grammatica die er toe doet.

Ik stuur de mail retour en krijg nog een aardige reactie. Is de vergoeding ook oké?

‘Ja en nee’ antwoord ik. Want 175 euro is wat ik krijg. Om deze sessie te doen rijd ik in 3 uur heen en terug naar Rotterdam. 19 cent per kilometer is niet kostendekkend. De presentatie die ik maak, daar gaat ook tijd in zitten. En ik wil er natuurlijk ook minimaal een half uur van te voren zijn. De voorbereiding in dit formulier was in tijd ook al veel. En de presentatie zelf is nog niet eens gemaakt.

Aan de andere kant: het is win win voor mij én het werkveld om mijn gedachtengoed en mijn creativiteit te delen. En wellicht gaan mensen dan ook mijn workshop boeken, of in de toekomst mijn kunst kopen. Het werkt ook herstelbevorderend, mijn verhaal delen. Daar geloof ik in en daarom kom ik graag.

Op de bank vertel ik mijn dochter over mijn afwegingen. Ze heeft economie in 3 VWO, dus ze kan dit alles prima volgen.

Dus ik zeg haar: in 45 min 175 euro verdienen is heel veel. Maar als ik alle tijd bereken die ik erin stop, dan verdien ik bij de AH per uur meer. En daar gaat de belastingdienst niet ook nog geld van claimen achteraf. En je hebt niet heel veel meer te kunnen dan een pak hagelslag langs een scanner te halen.

Mijn workshop kan ik vullen in drie kwartier omdat ik 42 jaar lang heb gepuzzeld met het thema psychose en daar mensen inzicht in meegeef. Da’s nogal waardevol. Want er zijn maar weinig mensen die dit uit eigen ervaring zo kunnen brengen.

Mijn dochter vraag ik: “Dus wat denk jij? Zou jij het dan doen?” “Nee zegt ze.” En ik antwoord: “Ik doe het wél. Want het alternatief is dat ik ga tekenen en dat niemand mijn werk koopt op dit moment.”

Ze antwoord heel treffend: “Je kan ook een hogere prijs vragen?”

En daar heeft ze gelijk in. Dat doe ik niet en durf ik niet. Te vaak is me al gezegd: “Dit is het.” Het systeem beweegt zo niet mee. Het systeem dicteert met ratio. En zo beweeg ik door het systeem. Mijn weg vindend en zoekend. En gelukkig met heel veel vrijheid. En díe is niet te koop.

Dus puntje bij paaltje: ik haal veel plezier uit een ‘vakantiedagje’ Rotterdam in mijn eigen auto, zelf achter het stuur. Liever dat dan een dag tussen piepende kassa’s onder een systeemplafond en hoog frequent TL licht, met klanten die bijna net zo geautomatiseerd antwoorden als ik dat doe:

“Wilt u een bon?” “Nee, dank je …en ook geen zegels. “

“Wilt u zegels?…”

Het systeem spreekt met ratio. Ik laat mijn hart spreken. Daar teken ik voor.

NB Ik ben wel veranderd afgelopen jaren. Eerder schreef ik dit over het fenomeen verward in de context van ‘het congres over verward gedrag’. https://www.psychosenet.nl/de-verwarde-samenleving/

Ik ben ietsje milder geworden.