A) Leer als samenleving hoe de samenleving de samenleving heeft te dragen.
B) Leer daarbinnen ook hoe een samenleving traumasensitief kan leren zijn.
C Leer de samenleving ook de prioriteit te veranderen. Niet op 1) economische voorspoed, wel op 1) kwaliteit van leven en sociaal verbonden samen leven.
D) Ga ondertussen ‘gewoon’ met elkaar aan de slag en geef elke emotie en elk gedrag erkenning en kaders. Dat is houvast. Doe dit naar jezelf, naar kinderen, naar volwassenen.
E) Maak politieke plannen die bovenstaande faciliteren en kies leiders die daar wél op aansluiten.
F) Begin bij jezelf, hou het bij jezelf (en je gezin) en deel kleine en grote successen én klein en groot leed met elkaar.
G) Als toevoeging op C) geef als actief burger tegengas op alles wat niet deze koers kiest. Niet op een lineaire gefrustreerde tegenmanier dat crëeert nieuw trauma), nee stap opzij en ga meebewegen op waar je wél voor gaat. En neem als volwassene het voortouw en neem je kinderen aan de hand daar in mee.
H) Doorbreek oude patronen. Problemen zijn niet 1,2,3 opgelost. Verre van zelfs. Die nemen toe, want je ziet ze eindelijk (waar ze bij jezelf liggen).
Naar pijn toebewegen is nooit prettig. Toch is dat de enige weg. Zo door de pijn heen bewegend doorbreken we patronen, op individueel en collectief niveau.
Zo leren we de samenleving te (ver)dragen. We doen het al. We dragen de pijn al zo lang. Nu we deze ook voelen en bewust vastpakken, mogen we die pijn leren loslaten. Om dan in vrijheid uit te kunnen reiken naar elkaar. En da’s 1,2,3 ..zo gepiept!