Erbij horen. Ergens niet meer bij horen. Ergens niet meer bij wíllen horen.
Uit een symbiose stappen die ziekmakend is. Vrijheid vinden door de eigen gezonde vrijheid te verbinden aan de vrijheid van gelijkgestemden die ook besluiten niet mee te doen met de technocratische handhavingsgekte waar de overheid ons naar toe leidt.
De inclusieve samenleving bleek dus een illusie. Een kleinere groep die gelukkig zelfbewust en groepsbewust is. Met veel innerlijke natuur reageert deze groep dus ook natuurlijk en evenwichtig om zodoende balans te brengen binnen een groter collectief vol disbalans.
We worden niet buitengehouden, want niemand bepaalt wat buiten of binnen is. Het is allemaal vorm. Dat we hier op aarde zijn is meer dan alleen vorm. Er zijn omvat alle dimensies. En wie daar sterk en goed staan, ook in de gewone werkelijkheid, die horen bij de echte werkelijkheid én bij een kloppende toekomst.
Hoezo zijn we minder? We zijn dus exclusief en daarmee heel veel waard.
Alsof we nu zelf als mens het helende homeopathische middel zijn in een samenleving dat haar ziel verkocht heeft in ruil voor schijnveiligheid.
We zijn de ‘De homo empathus’, we zijn de verbindende schakels tussen voor- en tegenstanders. Of laat ik voor mezelf spreken:’ik ben (dat).