‘13’
13 is mijn geluksgetal sinds een klasgenootje op het schoolplein van de basisschool me daar naar vroeg, vlakbij een speeltoestel dat ik eruit vond zien als een trekker. Het leuke, op googlemaps is te zien dat dit kleurrijke ding er nog steeds staat, dus al minstens 40 jaar!
“13! zei ik in dat moment vol trots, want dan heb ik geen ongeluk!” Mijn allereerste omdenk gedachte was geboren.
Hooguit 10 jaar na dat moment zag ik mijn moeder in een ziekenhuisbed voor mijn ogen sterven. Afscheid nemen heb ik verschillende keren gedaan. Op de begraafplaats, en jaren later bij een familieopstelling, maar nooit heel duidelijk en stellig heb ik gekozen voor een definitief afscheid. Het was eerder andersom een ritueel van verbinding geweest. Ik had haar nog nodig. In die zin heb ik nooit écht afscheid genomen van haar.
Iets heel anders, naar alcohol of drugs grijpen heb ik trouwens ook nooit gedaan. Haar gemis is blijkbaar jaren mijn verslaving geweest. Mijn houvast was: niet zonder haar gemis kunnen. Hoeveel vrouwen om me heen deze leegte voor mij hebben gevuld al die jaren? Onvoorstelbaar. En met terugwerkende kracht: dank jullie wel.
Gelukkig ben zonder al die afleiding gewoon stug en flexibel doorgegaan op mijn eigen pad. Soms te stug en met momenten te flexibel.
In dit heden heb ineens een boek in mijn handen. Aukje, mijn vrouw zegt erbij: “Die ervaring van jou op je 18de? ‘Als ik dit boek zo lees was dat je eerste spirituele verlichting. Hoe jij dat altijd vertelt in je workshops* over dat moment van intens ademhalen wat je toen intuïtief deed, midden in de nacht? “
“Ja klopt. Spijtig dat dit moment door mijn vader meteen werd gekaderd met zijn angst: “Jeroen het gaat niet goed met je, het gaat straks net zo mis als met je broer.”
Het boek neem ik van Aukje aan en ik sla het open en lees met plezier het voorwoord. Daarna kom ik op bladzijde 13.
Op alle vragen komt er een nee. Dan mag ik dit boek dus wegleggen! Wat een geluk! En op bladzijde 13 nog wel.
Dan lees ik die laatste zin nog eens. Mijn geluk opeisen?Ik leerde in al die tussenliggende jaren iets anders. Geluk kan je wellicht wel opeisen (van wie dan?), maar dat geldt niet voor dankbaarheid. Dankbaarheid is niet te grijpen zoals dat met momenten van geluk wel kan. Geluk is springen van het ene mooie piekmoment naar de andere.
Dankbaarheid is een staat van zijn dat je jaren aaneengesloten altijd kan zijn. In voor- en tegenspoed. Dankbaarheid staat aan de basis van echt geluk. Ook een trampoline heeft grond nodig om op te staan. Ik kan me niet heugen dat ik ooit niet dankbaar ben geweest in mijn leven.
Een prachtige uitleg over dankbaarheid kwam ik een keer tegen op youtube. ‘Want to be happy? Be gratefull’.
Oké, het boek heb ik dus op voorhand afgeschoten. En toch besluit ik het boek te gaan lezen. Want de titel spreekt me wél aan: ‘Choose again’. En ik beloof mezelf te zullen schrijven over het moment dat ik opnieuw afscheid neem van mijn moeder. Die keus heb ik ergens al gemaakt. En er komt vanzelfsprekend een tekening bij.
Haar sterfdag komt ook weer dichterbij. Dat zal op mijn verjaardag zijn in november, 32 jaar verder na dat ingewikkelde moment in de tijd toen zij uit mijn leven weg viel. Voor het eerst in mijn leven ervaar ik bij het invallen van het eerste ‘herfstlicht’ geen weemoedig gevoel. Dat ervaar ik als een cadeau na jaren van hard werken met mijn rouw.
13 is mijn geluksgetal. Nog steeds. Net zo stevig als dat speeltoestel is deze gedachte voor mij een anker, vol kleur, pracht en glinstering. En terwijl ik deze woorden schrijf, denk ik aan ook mijn dochter. Zij is net 13 geworden. En zij is net zo sterk. En net zo creatief als ik. Ze is en ze heeft een talent dat ik in dankbaarheid koester.
*www.vrdeverwardeman.nl