Quantumwerkelijkheid

Na drie dagen intensief werken heb ik van al die mensen zoveel energie gekregen dat ik afgelopen nacht heel licht sliep. Die energie is een cadeautje voor mijn brein, die kan daar weer mee verder reizen in het abstracte veld van gedachten en ideeën. Als persoon met een vermoeid lijf vind ik het minder leuk, als mijn hoofd nog zo doordenkt. Ik heb mezelf letterlijk en figuurlijk tot rust te manen.

Vanochtend sluimerde ik nog in mijn halfslaap en kwam tot een beeld. Hoe om een persoon een bubbel van eigen bewustzij hangt. Er omheen is natuurlijk de ruimte van de (gedeelde) werkelijkheid.

Nu ‘weet’ ik een heel klein beetje af van quantum principes. Het evenwicht van materie en antimaterie, superpositie en de factor tijd die in die dimensie geen factor lijkt te zijn, want alles is er al. Er is geen chronologie in tijd nodig in deze ordening.

Mijn gedachten maakten een sprongetje. Waar eindigt mijn bewustzijn en begint mijn onderbewustzijn? Is dat precies op de grens van quantumwerkelijkheid en werkelijkheid? Is het onderbewustzijn niet meer dan dat dunne lijntje dat je met je bewustzijn kan raken, aanraken en er zelfs doorheen kan prikken?

En zo ja, zou er dan om elk mens niet alleen een bubbel van bewustzijn hangen maar ook een bubbel van ‘eigen’ quantumwerkelijkheid? Alsof we allemaal in onze eigen quantum lava druppel heen en weer blobsen, in onze eigen werkelijkheid als fractal en deel van het geheel, op een stroom van lineaire tijd in de gewone werkelijkheid die is ingebed in een quantumwerkelijkheid?

Woorden schieten natuurlijk altijd te kort om dit soort fenomenen begripvol en volgbaar te krijgen, maar kennelijk is mijn brein erin geslaagd mij in ieder geval een klein beetje wegwijs te maken in mijn eigen gecreërde gedachten.

Kennelijk geeft het me iets na al die intensieve workshops over psychose. In deze abstractie vind ik rust en vertrouwen. Daarom maak ik ook kunst. Als mijn brein dat punt van rust gevonden heeft? Dan voelt dat alsof een taak is gedaan, dan laat ik het pas los. Dan komt de ontspanning en dan komt pas de emotie.. .en gunt mijn hoofd me de ruimte om het ook met mijn lijf mezelf te laten zijn voor wat het is.

Ik heb bergen aan energie en ik zit vermoeiend in elkaar. Da’s ook balanceren in evenwicht.

I like it. En deze twee post its? Die laat ik voor wat ze zijn, ik kom er wel weer een keer op terug. Of iemand anders die dat doet. Dan is er wederzijds empathie want we bewegen dan eventjes in eenzelfde gedachtendraai bij onszelf en bij de ander. En dat is super(positie)!