Verlangde zaken

Herinneringen maken wie je bent, toch? In de lange zoektocht om oude pijn aan te gaan en los te laten, kom ik ook mooie ontdekkingen tegen.

Op een post op Linked In krijg ik prachtige reacties. Een van de reacties bevatte de volgende zin. Monique de Jong schreef: “….de zwijgende massa is wakker, al zijn ze nog volgzaam.”

En ineens werd vanuit mijn onderbewuste ik mezelf iets gewaar: van kinds af aan ben ik nooit echt gaan slapen. Ik heb altijd de wacht gehouden. Mag ik nu dan eindelijk mijn ogen sluiten, nu de rest wakker wordt?

En die woorden, slapen, wakker worden, de wacht houden? Ineens viel een kwartje.. het liedje dat ik als kleutertje moest zingen voor het slapen gaan:

“Ik ga slapen ik ben moe
Sluit mijn beide oogjes toe
Here, houdt ook deze nacht
Over mij getrouw de wacht

‘t Boze dat ik heb gedaan
Zie dat Here toch niet aan
Schoon mijn zonde velen zijn
Maak om Jezus wil mij rein

Zorg voor de arme kindren Heer
En herstel de zieken weer
Ja voor alle kindren saam
Bid ik u in Jezus naam

Sta mijn ouders trouw te zij
Wees mijn vrienden ook nabij
Geef ons allen nieuwe kracht
Door de rust van deze nacht

Doe mij dankbaar en gezond
Opstaan in de morgenstond
Als ik mijn oogjes open doe
Lacht uw zon mij vriendlijk toe”

Tekst en muziek: Ds. J. de Liefde (1814-1869)

Dit liedje leerde mijn moeder mij. Ik vond de melodie mooi. Wat ik zong besefte ik toen niet zo, blijkbaar hadden andere kinderen het minder goed, dat herinner ik me nog wel. De stem van mijn moeder kan ik 31 jaar na haar overlijden niet meer herinneren. Maar deze vorm van liefdevol hersenspoelen heb ik wel aan haar te danken.

Ze had ook een andere tekst, deze hing ingelijst op de wc beneden. Ik las ‘em vaak en aandachtig toen ik wat ouders was. Om hem pas veel later in mijn leven weer tegen te komen toen ik een herstelverhaal moest maken als ervaringsdeskundig coach bij de opleiding Howie the Harp.

In deze éénjarige opleiding (locatie Arnhem) leerde ik jaarlijks samen met drie collega’s een groep van 24 studenten (onder andere) hoe ze een herstelverhaal kunnen presenteren aan een groep aan de hand van betekenisvolle ervaringen en herinneringen die een rode draad zijn in iemands leven, voor, tijdens en na levensontwrichtende gebeurtenissen. Mijn collega-coach en ik trapten elk jaar af door te beginnen met ons eigen herstelverhaal te vertellen. In het tweede jaar gebruikte ik deze tekst uit de wc, gecombineerd met muziek van Daft Punk en Sting.

De tekst gaat als volgt:

Wees kalm temidden van het lawaai en de haast en bedenk, welke vrede er in stilte kan heersen. Sta op goede voet met alle mensen, zonder jezelf geweld aan te doen. Zeg je waarheid rustig en duidelijk, en luister naar anderen; ook zij vertellen hun verhaal. Mijd luidruchtige en agressieve mensen; zij belasten de geest. 
Wanneer je jezelf met anderen vergelijkt, zou je ijdel en verbitterd kunnen worden, want er zullen altijd kleinere en grotere mensen zijn dan je zelf bent. Geniet zowel van wat je hebt bereikt als van je plannen. Blijf belangstelling hebben voor je eigen werk, hoe nederig dat ook moge zijn; het is een werkelijk bezit in het veranderlijke fortuin van de tijd. Betracht voorzichtigheid bij het zaken doen, want de wereld is vol bedrog. Maar laat dit je niet verblinden voor de bestaande deugd; veel mensen streven hoge idealen na, en overal is het leven vol heldendom. 
Wees jezelf. Veins vooral geen genegenheid. Maar wees evenmin cynisch over de liefde, want bij alle dorheid en ontevredenheid is zij eeuwig als het gras. Volg de loop der jaren met gratie, verlang niet naar een tijd die achter je ligt. Kweek geestkracht aan om bij onverwachte tegenslag beschermd te zijn. Maar verdriet jezelf niet met spookbeelden. Vele angsten worden uit vermoeidheid of eenzaamheid geboren. 
Leg jezelf een gezonde discipline op, maar wees daarbij lief voor jezelf. Je bent een kind van het heelal, niet minder dan de bomen en de sterren. Je hebt het recht hier te zijn, en ook al is het je al of niet duidelijk, toch ontvouwt het heelal zich zoals het zich ontvouwt, en zo is het goed. Heb daarom ook vrede met God, hoe je ook denkt dat Hij moge zijn en wat je werk en aspiraties ook mogen zijn; houd vrede met je ziel in de lawaaierige verwarring van het leven. Met al zijn klatergoud, somberheid en vervlogen dromen is dit toch nog steeds een prachtige wereld. 
Streef naar geluk.

Bron

Zo zijn deze twee teksten niet alleen herinneringen van vroeger. Achteraf gezien blijken ze er onbewust voor gezorgd te hebben dat het in mijn DNA is gaan zitten, in mijn systeem. Als een goed virus. Bekrachtigd met de liefde van mijn moeder, uitgebroed in een veilig nest. Waar in dat nest ook een bom lag te wachten klaar om te ontploffen. Ik heb deze met veel moeite ontmanteld met mijn leven. Het is het levensverhaal van mij, mijn vader en ik en mijn vader zelf. Die destructieve kracht geef ik niet meer door aan mijn dochter en met deze ontmanteling heb ik mijn vader in de kou gezet. Ik ben van hem weggedraaid. Hartverscheurend, maar de enige weg om zelf te blijven leven. Anders had ik iets moeten opgegeven: mezelf.

Met dit verhaal in mijn achterzak is de wereld niet gestopt met (ver)draaien. En ik wil niet weer aan de slag. Mijn hele systeem is alert. Het wil waken om geen verlies te leiden. Ik wil de wereld niet nog een keer verliezen nu ik mezelf heb geheeld. Ik heb al zo Gods gans veel verloren.

De bom is alsnog afgegaan. Ergens anders, in een andere tijd en in een ander decor. Ik was een mooi meisje tegengekomen in Doornroosje Nijmegen. Het was Koninginnenacht 2005. Een lang verhaal kort. Ik ben de laatste die haar 5 maanden later aan de telefoon had voor ze het raam uit sprong en dit niet overleefde met nog de woorden: “Ik wil wél leven.” Mijn hart is al 100 procent stuk geweest. Mijn hoofd ook, vijf keer. Mijn leven brak door tweeën toen ik mijn moeder zag sterven op mijn vijftiende verjaardag. Ik heb alles gevoeld, verdriet, eenzaamheid, haat, liefde, lust, woede, verliefdheid , trots en geluk. En nog is het niet genoeg?

Walging is er bij gekomen. Walging van de wereld waarin ik leef. Met gelukkig zoveel mooie mensen om mij heen. En ik kan niet meer trekken aan waar ik aan trok. Ik ga het loslaten. Ik ga stil worden. Anders kan ik niet verder.

Ik ga mijn ogen sluiten, ik heb lang genoeg de wacht gehouden. Ik ga er op vertrouwen. Het is al goed. Ook al is het nu een soort van nacht.

Ik wens voor 2021 iedereen een goede nacht. Dat helpt in het helder wakker worden. Het zal mijn jaar van bijslapen zijn.