Het schilderij ‘De Kus’ van Gustaf Klimmt heeft voor mij een diepere betekenis. Ik zag deze afbeelding voor het eerst in de crisis die ik meemaakte op mijn 18e.
Link naar het schilderij van Gustaf Klimmt.
Vanochtend schreef ik deze woorden erbij.
Herstel is als een lus Het is een hele klus Een omweg en een knoop Knip er in en hoop Eindjes aan elkaar En kom van hier tot daar Herstel is als dit schilderij Vertel eens, wat zie jij? Losse delen of ‘De kus’? Omhels de ander en jezelf Wees vooral nabij Ervaar het allebei
En deze woorden kwamen niet zomaar uit de lucht vallen. Ze kwamen nadat ik voor het eerst dit interview terugzag.
Voortaan beschikbaar en te delen met de wereld.
Ik ben klaar met dit verhaal, 40 jaar lang nam ik het met me mee. Om het tot hier te brengen en het af te leveren. In het Engels nog wel. Het is niet meer van mij. Ik spreek namens velen. Ik heb het geluk dat ik het tot hier kon brengen, in de studio met Femke Truijens. Hoeveel mensen met eenzelfde achtergrond worden niet gehoord?
Vanaf nu is het een verhaal dat zichzelf mag gaan vertellen. GGZ, ik hoop dat jullie klaar zijn voor een stevige boodschap met heel wat kritiek. Niet om schuld te adresseren, maar om deze wereld van betaald zorg bieden bij te draaien. In een wereld die daar op dit moment nog niet klaar voor is. Maar dat is mij om het even. Dan wacht het verhaal wel. Het is te vinden. In 2030 zal ik weer aanhaken, om te kijken wat er met deze boodschap is gebeurd. Dit was dus ook mijn laatste interview voorlopig.
Ondertussen ga ik leren stil te zijn en in mijn rol van kunstenaar mijn tekeningen het werk laten doen. Nooit meer hoef ik van mezelf het hele verhaal te vertellen. Die tijd is geweest. Dit interview, het interview met Oneworld en Podcast ui (binnenkort online) zijn als drie losse verhalen over hetzelfde verhaal mijn slotakkoord. Het is mooi geweest. In 2021 zal ik de reeks van VR-workshops nog afmaken bij politie en anderen. Daarna stop ik met deze rol.
Hoe mooi. Dat dit verhaal uiteindelijk landde in Rotterdam. De plek waar ik ooit hoopte uit te komen op de universiteit, maar door dood en ander gedoe ik niet krachtig genoeg was om dit via het schoolsysteem te bereiken. Rotterdam, de plek waar de schade in mijn gezin van herkomst begon, lang geleden in 1939 het jaar dat mijn vader ter wereld kwam. Via een andere weg is het me gelukt hier weer uit te komen. Herstel is als een lus. Het was een hele klus.
Bij deze heb ik op 5 november 2020 met dit interview op de campus een bommetje gedropt op een plek waar het kan. In Rotterdam zijn ze wel wat gewend. Voor 1 dag was niet Erasmus die daar het plein naar zijn hand zette, maar was ik het. Da’s de allerlaatste waan van die bewuste dag die bijdroeg aan mijn herstel, in de hoop dat anderen hier de vruchten van zullen plukken.
Lees allemaal Traumasporen van Bessel van der Kolk. Dan kan je het met me eens zijn: ‘The body keeps the score, as long as the mind keeps the illusion’.
Was getekend, Zwali