15 november 1996. Prince komt die dag uit met een drie CD’s album van ieder precies een uur.
‘Emancipation’, een loskom proces weg uit de wurgcontracten van Warner. In die tijd had hij Slave op zijn gezicht in videoclips. Wauw hoe toepasselijk in deze tijd.
Prince is altijd mijn held geweest, vanwege zijn diversiteit in muziek, zijn rollen, van mannelijk tot vrouwelijk en alles ertussen in.
Zijn genialiteit in muziek, als een kameleon blendt hij in.
Too bad, farma kreeg grip op waar hij zelf geen grip op had: chronische pijn. Stil en verborgen. Langzaam de verslaving ingetrokken, tot de dood erop volgde.
In deze Emancipation komt de dood ook al aan de orde: de ruisende hartslag van zijn kindje zit synchroon met de beat in het nummer ‘Sex in the summer’ verwerkt. Het kindje is nooit levend ter wereld gekomen.
Die dag in 1996. In alle vroegte stond ik op om deze CD te kopen. Op mijn verjaardag. Op de sterfdag van mijn moeder in 1989. Dat was mijn moment met de dood. Ik had mensen te logeren in mijn studentenhuis, allemaal op de grond in een veel te kleine pijpela van een kamer met amper zonlicht.
Deze week voel ik em weer in mijn hele systeem. De rouw die als vlagen door mijn systeem waait, met golfjes ver verdriet. Over vier dagen is de kogel weer door de kerk. Diep ademhalen, de zon aankijken. tranen laten en weer door met omarmen wat er is.
Dank je wel Prince, je maakt het me steeds net iets makkelijker in dit proces, voor mij ben je er nog steeds.
‘Just like your mum!’ roept ie vrolijk terug.