Wat is dat? Een generatie? Hoe is de relatie tussen ouders en kind, terwijl ouders zelf ook nog kinderen zijn ten opzichte van hun ouders? Wat geef je door van hoog naar laag? Hoe groei je hierin van laag naar hoog?
Waar ontdek je de gelijkwaardigheid in relaties? Wat is de invloed van de hele familiestamboom die in de tijd ver achter je ligt, maar waar je zelf een voortvloeisel uit bent?
Wat ben je eigenlijk als individu, terwijl je altijd tot een groep behoort, of je dat nou wil of niet?
Vijfenveertig jaar was ik bezig met deze vragen over mijn eigen leven, het leven van mijn familieleden, het leven van anderen.
Grote ingewikkelde vragen, die me dwongen om bij mezelf uit te komen. En bij mijn talent.
‘De kracht van verbeelding’.
De complexiteit doorzien en deze spontaan tekenen in een minuut of twee.
Niet vanuit het denken ‘er uit te zijn’. Wel vanuit het ervaren: ‘Ik ben er – ik sta in mijn midden – ik sta er midden in – verbonden én los van mij: alles is.’
Ik teken wat ik ben, daarna ben ik dat niet meer en blijft de tekening over. Iets dat inspirerend kan zijn voor mensen die willen ontdekken wie ze werkelijk zijn.
Deze woorden kunnen frustreren, niet kloppen, vervreemden. Een tekening doet dat niet. Want een tekening is een tekening. Een beeld van zichzelf.