Zonder politieke lading is het een natuurlijk verschijnsel.
Een groep vogels van dezelfde soort zitten in een bos. Hoog in de bomen, ieder op hun eigen plek. Voortdurend is er gekwetter en contact. Niet met allemaal tegen allemaal, maar 1 tegen 3 of 4. Want meer dan 4 is voor een vogel gewoon veel. Dus het houdt zich aan dit principe.
Een ander principe: ze houden elkaar in de gaten. Dat is een vorm van veiligheid. Schrikt 1 vogel van gevaar? Dan zet die schrikreactie door en de hele groep vliegt vluchtend weg.
Als er geen gevaar is en er is wel een behoefte? Om energie om te zetten richting iets? Dan komt vanzelf een impuls op gang. En weer is er 1 die dat start.
Is deze vogel daarmee een leider? Ja van maximaal 2 of 3, want de rest is veel. En het heeft een paar volgers, en een intrinsieke motivatie die andere vogels dan ook gaan ervaren: samen ontstaat groepsdynamiek.
Zo ontstaat de kracht van een collectief: een zwerm. Zwermend een impuls volgend van een hele groep, om bijvoorbeeld naar een andere plek te bewegen.
Dát is demonstreren ook. Collectieve kracht toont zich, omdat onbewust een besef ontstaat dat ervaart dat iets ‘nodig is’: urgent en emergent. Wat dan? Geen idee. Daar komt men al bewegend in de beweging achter.
Samenwerkende delen zijn als geheel meer dan elk afzonderlijk deel. Puur natuur en heel simpel.
De gevolgen kunnen complex en chaotisch zijn. Zwermen als fenomeen en als werkwoord kan onrust en nog meer spanning veroorzaken. Kennelijk is dat nodig. Anders was zo’n zwerm nooit ontstaan. Een grotere beweging creëert een grotere beweging. Uit de chaos kan je leren. Chaos is ook een structuur. Een natuurlijke ordening van waaruit balans hersteld kan worden. Ook dat is een simpel universeel principe.
Er midden in zitten is verre van eenvoudig. Helemaal voor rationele mensen die denken geen dier te zijn, want zeg nou zelf: tot hoe ver tel jij als je boos bent?
Houdt dus de principes van de zwerm aan. Aan een paar mensen om je heen heb je genoeg, let op je eigen veiligheid, volg je innerlijke impuls die kloppend en natuurlijk is.
En tot slot: geen enkele vogel in een zwerm is verplicht mee te doen, dus zorg dat je altijd ergens een rustige tak weet te vinden als je liever wilt uitrusten. Ga ook niet achter 1 leider aanlopen, dat is niet zoals een zwerm werkt en dat werkt ook niet.
Zwermen is prachtig om te doen, maar niet de hele tijd. Naar onderstaand filmpje kijken zou zo’n rustige tak kunnen zijn. Ik wens je een mooie vlucht dat geen vluchten is.
Prachtig filmpje, Jeroen. Ik kan van kuddegedrag genieten maar wil er niet inzitten. Als mensen me zeggen dat ik dit of dat moet doen vraag ik me altijd af: waarom, van wie, is er een alternatief? Ken je t gedicht van Robert Frost? “The road not taken” , I took the one less traveled by and that made all the difference. Ik ben eerder een tijger, een panda, een schildpad. Ik wil wel bij n groep horen, maar meestal barst ik er na een paar jaar uit als ik de domme gemiddelde vaak achterbakse sfeer weer ondervind van jaloezie omdat Ik mezelf wil blijven, omdat ik niet ja en amen zeg, omdat ik vrij wil zijn.
Ja mooie krachtige reactie.. ik voel gewoon de weerstand en de kracht die er achter zit. En dan denk ik: elke groep heeft een functie, is die van nut voor je als individu? Dan mag je die ‘uitnutten.’
Ben je van nut voor de groep, dan mag je daarmee de groep verrijken als je dat zelf wilt.
Men vind mensen langs een zijlijn lastig als men niet ziet dat erbij horen iets anders is dan actief meedoen. Dus die zijlijners zijn van essentieel belang, ze kaderen het groepsproces waar ze toch onderdeel van zijn, juist omdat ze dat doen, omdat ze precies daar op hun eigen kloppende positie staan. Dat lees ik bij je: die plek klopt! ?