Vertrouwensvol leven, is dat naar het licht bewegen? De bron van liefde zien terwijl het donker is om je heen?
Ikzelf loop liever naar het donkere en dat is niet zo moeilijk. Ik hoef alleen maar mijn eigen schaduw te volgen. Want zolang deze vóór mij een slag maakt op de grond, weet ik dat ik het licht in mijn rug heb.
In mijn rug heb ik geen ogen. Wel stappen mensen tussen mij en het licht en dat is spannend. Wat er achter mijn rug om gebeurt, laten voor wat het is? Dát is vertrouwensvol leven. Mijn geschiedenis achter mijn rug laten, er niet meer naar hoeven kijken? Dat is in het leven geloven en de toekomst met vertrouwen aangaan. En mijn last hoort daar bij, de zwaarte houdt mij op de grond.
In mijn rug heb ik geen ogen. Wel stappen mensen tussen mij en het licht en dat is spannend. Zij die eerlijk en transparant zijn versterken dit licht en hoe graag kaats ik dat terug.
Zij die licht blokkeren werpen naast mijn eigen schaduw ook een schaduw op mij.. zonder dat ik hen zie of aankijk, zie ik hun schaduw over me heen vallen.
Vroeger schrok ik er van, draaide ik om met verweer. Ik reageerde met aanval of verdediging. Want ik vertrouwde de schaduw niet. Elke keer zo’n draai maken, noodgedwongen ook, bracht mijn hoofd op hol en begon ik te tollen. Dat overkomt me nog steeds.
Een tol komt rechtop door zijn spin…en bij een sterke spin lijkt hij ogenschijnlijk stil te vallen. Vanuit dit stilstaan terwijl de rest van de wereld draait, botst, kronkelt en beweegt, ontdekt de tol zijn eigen rustpunt, zijn eigen momentum, zijn fijnste plek en draait het alleen om zichzelf.
En het staat alles behalve stil, het draait als een tierelier. Niet heel handig, wel ziet de tol vanuit zijn eigen standvastigheid dat alles wat stilstaat feilloos stiltstaat. En de kleinste beweging in de omgeving wordt daarmee zichtbaar. Ook lastig, want dan zie je veel en krijg je nog meer spin.
Het tollen en draaien van de tol is eindig, die innerlijke energie is op de eigen beweging gericht en dus valt de tol om. Zo’n beweging en het tollen is dus zinvol, maar uiteindelijk is het een holle actie.
En zo viel ik vijf keer om tot het me niet meer ging om mijn eigen of andermans gewicht.. Toen stapte ik mijn donker in en volgde ook het licht.
Het is goed om te draaien, rechtop te komen, momentum te vinden, uitgelijnd te zijn…nu blijkt ook dat niet mijn einddoel te zijn maar een middel om weer verder te komen. Leren rechtop te staan zonder een draai te hoeven maken. Leren het licht en mijn schaduw te volgen, waar vallen deze samen? Wat is dat voor magische grond waarop dat kan?
Leren te zijn in licht en donker tegelijkertijd. In schemering is er geen slagschaduw. De contrasten zijn er mild. Dat is al eerste winst om te oogsten met een zeis die ik scherper heb gemaakt dan ooit. De duivel zou er jaloers op zijn!
Mocht deze entiteit nog bestaan? Achter mij durft hij niet te komen, het licht is te fel en de schaduw verraad zijn spel. Vóór mij durft hij niet te zijn, want zodra ik hem aankijk geef ik zijn pijn. Dus splits hij zich in een breed veld door links én rechts van mij te vertoeven. Fijn, dan ga ik met pijn en plezier door hem heen en vervalt hij steeds in delen waar ik in elke stap die ik zet meer en meer zal helen.
Zo draag ik mijn eigen last en ben ik met al het moois wat op mij afkomt steeds aangenaam verrast. En zo kijk ik ook naar de toekomst, die is niet ergens vóór mij, maar links én rechts van mij. Hoe ik die twee polen samenbreng in elk heden, maakt dat ik momenten van nu ‘creëer’: sommigen nog ver weg in de te komen tijd, andere momenten dichterbij en sneller te (be)grijpen.
Zo rijg ik elk heden aan een ketting van tijd en ben ik zelf altijd de zwakste schakel. Een schakel die sterk genoeg is om ook zichzelf als een mooie ketting te dragen. In een stad die mijn last is, ben ik burgemeester.
