Gisteren had ik een lange werkdag. Eerst van 12 tot 18u op de Hogeschool van Arnhem Nijmegen, daarna meteen door naar Venlo.
Omdat het moet? Nee omdat ik het wil.
Vandaag neem ik vrij. Omdat ik het wil? Nee omdat het moet. En dat is een ander moeten. Moeten vanuit liefde voor mezelf.
Vandaag mag ik een bad nemen, eindeloos lezen, een spelletje doen, wandelen.. omdat ik gisteren zo hard heb gewerkt. En omdat de andere dagen ook vol zitten met werk.
8 workshops VR de verwarde man in één week, dat is nog niet eerder gebeurd. Wat een erkenning voor mijn werk én leven. En het is intensief om te doen, dus vandaag kies ik even voor ‘in de luwte’.
Gisteravond was ik in Venlo. Van Ingrid Kamerling kreeg ik de rol om na elke vertoning van haar Film ‘Oma en Chris & de rode auto’ het nagesprek te voeren met de aanwezigen in de zaal. Gisteren was een laatste in de reeks. Venlo, Roermond, Enschede, kortom het hele land ging ik door.
Gisteravond wad ook de TV-première van deze film. Een spannend moment voor Ingrid, Chris en hun familie, want ze brengen hiermee toch iets kwetsbaars de wereld in.
En dan stuurt Ingrid me zonder toelichting dit linkje. Een recensie uit het NRC. ‘De meest liefdevolle film van het jaar.’
Ik lees het en ik laat een traantje. Eindelijk de erkenning. Erkenning voor het verhaal achter het verhaal, erkenning voor de kleine liefdevolle dingen. Erkenning voor die sprankjes liefde die een weg vinden tussen de kieren van ons bestaan.
Een ingeregeld bestaan in niet op elkaar aansluitende systemen die de mens zouden moeten dienen in plaats van andersom.
Systemen waarbinnen we zoveel moeten en waar we ‘iets willen doen uit liefde’ zo lijkt afgedreven. We komen pas in beweging na een financiële impuls. En dat heet dan ‘werk’. En alles daarbuiten is iets anders. Het ondersteunen van mensen is voor veel professionals ook werk. Kunnen ze dit werk nog doen vanuit liefde voor de medemens, met alles wat ze ook nog moeten?
Liefde dient de mens, laat dat duidelijk zijn. Wie het ziet, laat een traantje, slaat een arm om de ander heen, kijkt elkaar in de ogen en… en… en….
..en weet soms wanneer het beter is, even niets aan iets toe te voegen. Chris kan dat. Ingrid ook.
Vandaag zijn zij mijn helden.