H=W-methodiek, de meest praktische en gratis oplossing voor de stagnatie in de GGZ.
Wandelen is gezond, wandelen in de natuur is nog gezonder. Een gesprek met iemand wandelend voeren werkt goed, gedachten en associaties komen sneller op gang. En je maakt onderweg altijd wat mee als je goed kijkt. Hangt er ineens iets moois in de boom! Je ziet samen iets, je loopt ergens heen en je komt weer terug. Een cirkelredening in het echt.
Zo kan je samen vicieuze cirkels doorbreken, omdat de omgeving ook een medespeler is.
Een hele grote vicieuze cirkel is op dit moment de patstelling in de samenleving tussen zorgvraag en zorgaanbod in de GGZ, Vooral de complexe zorgvragen krijgen niet de support die zo hard nodig is. De cirkel van opeenvolgende acties werkt niet afdoende én het proces is mega duur én stijgt in kosten. De wachtlijsten zijn weer het symptoom hiervan en een probleem op zich. Mensen die vast zijn gelopen lopen vast op de plek waar ze juist weer op gang geholpen zouden moeten worden.
Hoe komt dat? Door het hokjesdenken! Dat stroomt niet. Een waterleiding bestaat ook niet uit hokjes. Contact moet stromen als water. En water heeft ruimte nodig. Een diagnose geeft geen ruimte, mogelijk wel houvast. Een kantoor is een ruimte, maar geeft vooral ruimte om iets binnen de muren te houden: Cliënten, problemen én hulpverleners. Samen hebben ze in het ergste geval een status quo van elkaars angst toespelen en elkaar vast blijven houden en dat met de beste intentie tot professie verheven. Ik help je. Tot het niet lukt. Dan vinden we je uitbehandeld. En wij zitten er niet mee. We doen ons werk.
Nu een vraag: als wandelen zo gezond is? Er zelfs wandelcoaches zijn, waarom vinden al die gesprekken door behandelaren dan plaats van stoel naar stoel onder tl-verlichting en systeemplafond? Omdat de pc zo lekker dichtbij staat? En de telefoon? De koffie? En de wc?
Durven behandelaren niet buiten hun systeem te komen, te denken? Is het hen van bovenaf verboden met een protocol?
Net als het feit dat welke behandeling het beste zou zijn voor een ziektebeeld ook van bovenaf wordt bepaald?
‘Het is niet toegstaan om met uw cliënt buiten het terrein te komen. ‘
En als het nou de behandeling verbetert door samen het gesprek van een uur wandelend te voeren? We willen toch minder bedden? Dan pleit ik voor gelijke bedden, minder stoelen. De cliënt centraal stellen? ‘Zeg het maar, welke kant lopen we op?’
Maak ‘bewandelplekken’ werk aan een goede ‘bewandelrelatie’. En neem de levensloop van elkaar erin mee. Ze klinken als een woordgrap, maar zie de essentie!
En: stel het verplicht vanuit de politiek. Want uit zichzelf denken hulpverleners blijkbaar dat ze het niet mogen van hun manager, of een andere drogreden komt op tafel. Maar naar de baas toe lopen met dit idee durft blijkbaar niemand, want dan was het al lang in de ‘bewandelrichtlijnen’ opgenomen.
En hoe gaat het met je ‘bewandeling? Ja loopt lekker! Al iets van de verzekering gehoord? Nee die zetten nog steeds geen stap.
En? Ideeën voor de toekomst? Ja zeker, ideeën genoeg én de eerste stappen zijn gezet.
En je bewandelaar? Ja best een oké iemand, hij gaat bij elke wandeling meer out of the box denken.