Een niet mooi geschreven blog. deze keer geen censuur of geredigeer. Zwaar en niet fijn om te lezen? Maakt mij even niet uit. Het is wat het is. Ik doe hier een boekje open over mijn trauma’s.

De GGZ heeft wel wat weeffouten recht te zetten, maar de gewone ziekenhuizen konden er ook wat van.

Leestip: Bessel van der Kolk ‘Traumasporen’

Trauma dus, we leren er steeds meer over. Ik leer er ook elke keer weer over met betrekking tot mezelf.

45 jaar lang bloot staan aan narcistisch manipulerend gedrag van mijn vader die niet is te vertrouwen? chronisch trauma

Na mijn post ‘herstelverhaal 1 maart, kreeg ik een reactie van een familielid dat mijn vader in de periode dat hij mij mailde terwijl ik dat nooit meer wil, ook familieleden heeft gemaild dat zij geen contact met mij mogen leggen. Wat een ondermijning is dat zeg..

De familie waar ik wél support van krijg probeert hij tot op vandaag van me weg te duwen? Bizar. 

Dit is dus actueel weer een ervaring op de grote hoop erbij. Zelfs na ruim een jaar niet meer op hem reageren, word ik opnieuw getriggerd.

Trauma dus. Als een stapel pannenkoeken zo hoog, met elke keer zo’n ervaring zo dun als een crêpe die op zichzelf weinig zegt. Maar hee, jezelf tot wees maken? Ik heb dat niet voor mijn plezier gedaan, maar voor zelfbehoud. Dat zegt genoeg.

Een andere:

hoe mijn moeder naar lucht hapte met gasping tijdens haar overlijden in 1989. Trauma dus. Ik was 15 geworden die dag. Had iemand me dat vooraf even kunnen uitleggen? Gasping bij vrijwillige euthanasie? Dat had gescheeld. Ik leerde de term gasping pas bij BHV, op mijn 35ste. Kijk maar eens op youtube. Is niet grappig.

GGZ heeft me wel twintig jaar lang elke paar maanden op gesprek gehad op de lithium poli om mijn stemming te checken, maar trauma verwerking? Dat was geen behandeloptie. Stond niet in de richtlijnen. Zie KenBis, hét instituut dat het denkt te weten, daar vind je over trauma vrijwel NIETS! zoek je op trauma? 2 hits. https://www.kenniscentrumbipolairestoornissen.nl/nieuws/2018/03/15/isbd-congres-2018-mexico-city/

Maar ook die keer dat mijn vader me thuis tijdens een verjaardagfeest meesleurde naar de gang en met op de grond sleurde en me trapte en vooral: eerst de deur naar de keuken dicht deed, zodat niemand het kon horen of zien. Traumatisch. Wat er aan vooraf ging? Geen idee.

Ik weet dat het is gebeurd. Een jaar of zeven was ik inmiddels, we woonden al ergens anders. Het is een stille herinnering die liever ontkend wil worden. Want zo erg zou het toch niet zijn geweest?

Als peuter heb ik ooit met een volle luier iets willen oplossen, maar ja toen waren mijn handen vies. En als je dan niet hebt geleerd hoe je je handen dan moet wassen? Dan smeer je het af aan wat er in de buurt is. Legoblokjes, gordijnen.

Mijn volgende herinnering: de poep is voor straf in mijn gezicht gesmeerd. 

Nu ik vader ben denk ik: WTF? waarom zou ik dat mijn kind aandoen? 

Mijn broer kan het bevestigen. Ik dacht dat mijn vader dit heeft gedaan, hij dacht mijn moeder, whatever, 1 van de twee. Vernedering. Trauma dus.

Tja, ik ben gezegend met een brein met diepe sterke inprenting door mijn hooggevoeligheid. Ik onthou heel veel. Quotes van de basisschool van leerlingen, meesters en juffen? Ik heb ze paraat. Juffrouw Bos had een slechte heup: “jaha want ik sta altijd zo.” (teveel leunend op 1 kant) – 1980

Mijn eerste herinnering: de zon die op een metalen drukknop glinstert terwijl ik bespeur dat mijn moeder niet nabij is terwijl ik buiten in de kinderwagen lig. Met die knop dus waar ik naar kijk. Misschien wel een minuut of twee had het mijn aandacht. Want ik vond het bijzonder mooi. Later bevestigt een zwart wit foto inderdaad dat aan de binnenzijde zulke knoppen erop zaten. Met Googlemaps zou ik nog kunnen achterhalen in welke richting de kinderwagen gestaan kan hebben.

Een ambulancebroeder die terwijl ik door medicatie ben verdoofd mij in de auto zet, denkt dat ik slaap, mijn haar stevig vastgrijpt en zegt: “zo das een lekkere bos met krullen.” Vrouwelijke meelezers? Ik denk dat ik met deze ervaring iets snap van #metoo.

11 dagen non-stop isoleercel in 2011? Geen trauma! Ook niet toen ze expres de hele nacht Q-music op volle sterkte door lege ruimte hadden laten schallen omdat ik te vaak op het knopje had gedrukt? Nee. Geen trauma. Wel weer een besefmoment erbij. De GGZ deugt niet.

En in die periode ben ik vooral heel heel boos geweest. Een hele nacht lang heb ik non-stop geschreeuwd. wellicht mijn buren in cel 1 en 3: voor hen een trauma erbij. Excuses. Ik had geen keus meer. Of mijn plek in de wereld opeisen met alle boosheid die ik maar in me had, of het onderspit delven met een trauma teveel. Ik koos voor ‘positie innemen’.

En nu dan de laatste die afgelopen week opkwam: Ziekenhuis opname, een jaar of vier was ik:

Wil je een prik of een ballonnetje? 

Een ballonnetje!

En toen: iets anders, een zwart rubberen kapje, ik wilde niet, ik begon te worstelen in mijn stoel, mijn benen werden gefixeerd met een hekje wat ze voor mijn benen scharnierden. mijn armen werden gefixeerd.. een zwart kapje, ik probeer te ademen.. paniek! angst om te stikken. een vieze geur in mijn neus.. een schim van een persoon…En weg ben ik.

Traumatisch weet ik nu. En het wordt bevestigd: https://kindenzorg.nl/kind-ziekenhuis-40-jaar/

Wat ik verder nog weet? ik moest voor de operatie lange rode sokken aan. clownssokken zeiden ze, alsof ik het dan wel leuk zou vinden. Ik voelde me in de steek gelaten door mijn ouders. Daar was geen eufemisme tegen opgewassen.

Een dag later kwamen mijn moeder en vader op bezoek. Ik kreeg een lang puntig speelgoed fregat van donkerblauw metaal, met een bruine behuizing en met voor en achter witte plastic dubbele boordkanonnen die konden draaien. En er zaten 4 kleine wieltjes onder. Een speelgoedautootje dus, maar dan in bootvorm. Op de lange gladde gangen schoot ie heel hard mooi rechtdoor. Rsssssssssst. Pok. Tegen de muur. Dat bootje heb ik niet meer. De herinneringen zijn gebleven. 

Alle trauma’s zitten er nog. Vele lagen, bijna als een verjaardagstaart. Mijn hele systeem wacht op groen licht. Trauma behandeling? Wanneer en hoe? Wanneer mag ik mijn traumakaarsjes uitblazen?

Ondertussen teken ik veel, verbind ik me met mensen, speel ik piano. EMDR, links en rechts, voelen wat ik wil spelen, zonder dat ik noten kan lezen. Autodidact zijn van het leven dat ik leef. En genieten van alles om me heen. In vrijheid maak ik eigen keuzes. Les geven bij de politie, over psychose en trauma bijvoorbeeld 🙂

Men schreef mij pillen voor. Ik weet inmiddels beter. Bessel van de Kolk ook. Zou hij vanuit gewetensnood dit boek Traumasporen hebben geschreven over wat faalt en faalde in de GGZ? Waar hij twee regels schrijft, lees ik de ongeschreven regel ertussen. Ook dat is mijn gevoeligheid. 

Ik wil het kloppend maken. Net als hij. Om erachter te komen dat ik mezelf kloppend wil maken en weer heel, want door anderen ben ik destijds gebroken. Via anderen ben ik weer heel geworden.

Mét anderen heb ik patronen doorbroken. Dat noemt men als rol ook wel ervaringsdeskundigheid.

Daar breekt nu weer een inhoudelijk discussie over aan.

Ik wil dat niet meer. Ik ben er. Het gaat me om zijn. Om heel zijn. En heel present zijn, bij mezelf, bij de ander. Bij toen, bij nu én bij mijn toekomst.

Een toekomst die in spanning afwacht op wat gaat komen. Daar richt ik mijn spanning op. Met de rust die ik nu heb.

Voor alles komt een goed moment. Ook om te scoren. Te winnen. Mijn volle potentie durven aan te spreken.

De body keeps the score: ik sta met 1-0 voor.

Longread over leed

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *