Wie zijn ervaringsdeskundige rol inzet, bekend zo nu en dan kleur met een actueel herstelverhaal.
Een #herstelverhaal is één van de vele tools waar #ervaringsdeskundigen mee werken. Daarmee is #herstel en #ervaringsdeskundigheid naast het werken mét mensen een voortdurend creatief reflecterend persoonlijk proces van zelf-realisatie. Je kan nooit teveel ‘zelf’ zijn. Het innerlijk zelf wil altijd dieper en kleurrijker groeien en genieten van licht. Woorden geven aan liefdevol zijn voor jezelf. Want wat je genoeg hebt? Dat kan je weggeven.
HERSTELVERHAAL
Ik hou met hart en ziel van mijn vader. Laat dat net precies twee plekken zijn waar mijn hoofd niet bij kan. En dat is lang heel lastig geweest. Nu is het gewoon. En gewoon lastig.
In oktober 2018 nam ik afscheid van hem en vooral nam ik afscheid van zijn narcistische gedrag. Nadat ik mijn moeder op mijn vijftiende verjaardag (in 1989) verloor aan kanker, barstte dit gedrag in alle hevigheid uit zijn voegen. Ik werd er verschillende keren psychotisch van in mijn leven. Want ik voelde me verantwoordelijk voor hem en dat het ook goed mis ging met hem? Dat werd al gauw duidelijk. Ik bespaar je als lezers de details, ook handig wat betreft privacy.
In het afscheidsmoment heb ik hem in 2018 een hand gegeven. Een 3 kilo zware witte spekstenen hand waar ik maanden op had geschuurd. Omdat hij slecht ter been was, heb ik het met zijn goedkeuring een plekje gegeven links in de hoek bovenop de hoge boekenkast, in zijn woonkamer.
We gaven elkaar een knuffel toen het hoge woord eruit was: “Ik erken je als mijn vader én ik laat mijn leven niet langer door jou lenen met jouw leugens. Dit afscheid is voorgoed.”
In het moment ontving hij het oprecht. Maar oprecht blijven als je niet weet hoe? Hij verloor zijn evenwicht en viel terug in de bank. Letterlijk. Symbolisch gezien kon het niet treffender.
Zo oprecht zijn en dat ook blijven kan hij niet. Hoe naïef van mij, ik had het kunnen weten. Telkens kreeg ik vervelende mails. Dat hij al zijn geld en dus ook mijn erfdeel van mijn moeder op zal maken, dat ik een geldwolf ben, of dat ik uit ben op psychologische vadermoord. Mijn eenmalige reactie was hem per mail wijzen op zijn verantwoordelijkheid wat betreft het erfdeel van mijn moeder, met de stukken van het kantongerecht uit 1990 erbij. Daarna werd ik stil en heb ik nooit meer gereageerd.
In gedachten zag ik voor me hoe mijn moeder het vanaf nu weer over mocht nemen, het was immers haar geld geweest. Hij mag het haar uitleggen in de hemel. Om geld ging het me niet eens, het ging me om haar eer en nalatenschap.
Hij stuurde me een jaar later een mail waarin hij in 14 woorden verklaarde dat ik ben onterfd. Dat triggerde me enorm. Ik had in goed vertrouwen afscheid van hem genomen en had destijds letterlijk tegen hem gezegd dat het van hem wegdraaien goed voelde, met hem voor altijd in mijn rug.
Deze onterving voelde als een dolk in mijn rug. Alle opgebouwde weerstand in jaren kwam los. Als ik een meterkast zou zijn, dan waren alle stoppen gesprongen. Maar dit keer zou het me lukken om niet door te branden in mijn hoofd. Zelfs met naasten die de druk opvoerden met zorgen en angst om mijn gesteldheid. Blijkbaar was dit het moment in mijn leven waar ik intuïtief mijn hele leven bang voor ben geweest. Gepakt worden in mijn kwetsbaarste moment, het moment dat ik met mijn rug naar mijn eigen vader sta. Een vader die niet te vertrouwen is.
En dat werd bevestigd met deze actie en dat verzegelde mijn zelfbeschermingsbesluit.
Dat was een jaar geleden. Ik kwam er nog mee in de Volkskrant. Hoe ik met behulp van politie stalking wist te adresseren bij de afzender en hoe ik daarmee de samenleving zo’n 50.000 euro had bespaard aan opnamekosten. Dit bedrag had ik nog persoonlijk gecheckt bij Bauke Koekkoek.
Onlangs vond ik opnieuw een mail in mijn spam. Mijn vader had contact gehad met een hulpverlener en er had een driegesprek plaatsgevonden met mijn broer en het contact tussen mij en mijn vader moest maar eens hersteld worden. Zo stond in de mail. Dus ik was aan zet.
Mijn eerste impuls was de politie weer bellen. Om nu dan echt over te gaan tot een stalking actie plan. Ik heb het niet gedaan. Deëscaleren kan ook nog eenvoudiger: Niets doen.
Mensen, dit is mijn trauma, sluimerende mist en een onweerswolk dat al een heel leven als spanning om mij heen hangt. Inmiddels heb ik de gave er dwars doorheen te kunnen voelen en kijken. En ik weet mijn weg. En het klaart op. Zonnestralen breken door en de dikke mist trekt weg. Én ik ga weg van deze donkere wolk. De onverwachtse bliksemflitsen, heb ik alleen nog in mijn slaap. Ik ben een bliksemafleider geworden, en geleider van beroep.
Groepddynamica hanteer ik als de beste. Ik heb geleerd wat gegrond en ongegrond inhouden. Ten diepste weet ik dit tot in elke cel. En ik weet gebruik te maken van mijn rust, mijn lege midden waar alles er zonder oordeel mag zijn, waar ìk er mag zijn.
Ik verbind anderen met anderen en daarmee herstel ik mezelf. Ik wens een GGZ die met trauma wél* wat doet, ook voor mensen zoals ik.
Het is de GGZ niet gelukt mij te helpen, al heeft 11 dagen eenzame opsluiting me wonderbaarlijk genoeg heel goed gedaan in 2011.
‘Wie door een hel is gegaan neemt de hemel mee terug’, schreef ik een paar maanden later over deze gedwongen opname.
De GGZ heeft me willen ondersteunen, mijn stemming willen stabiliseren, maar met mij dit trauma aangaan? Dat hebben ze nooit overwogen zelfs. Ik zal ze dat vergeven. Als het na 45 jaar leven mij pas lukt om dit complexe verhaal te ontwarren? Hoe zou je dit binnen een DBC (diagnose behandel – combinatie) dan moeten doen? Ik heb het onmogelijke van mezelf gevraagd. Het onmogelijke kan ik van een GGZ niet verlangen. Ook dat is me duidelijk geworden.
Ik wens mijn vader al het mogelijke: al het mogelijke zonder mij. Ergens zijn wij al verbonden, in hart en ziel. Dat is juist de kracht die mij bij elkaar houdt, los van hem. Het gebied tussen mijn hoofd, hart en ziel, daar heeft ook hij een plekje. Het is daar goed toeven. En wat er in mij op die high intensity ‘hoofd-hart-ziel-handen’-lijn allemaal de revue passeert aan mooie woorden en beelden? Daar maak ik anderen graag deelgenoot van.
Er zitten vleugjes licht van mijn moeder in mijn werk verstopt, en een hoop creatief talent van mijzelf, gecombineerd met de kracht van mijn vader. Plus een dosis liefde van mijn huidige gezin, mijn vrouw en dochter.
Om dan met die gezamenlijke dynamiek van er zijn, ruimte te maken voor het herstel van anderen. Als het om ervaringsdeskundigheid gaat: waar er spanning is met heling als wens, daar ga ik graag tussen staan, zodat de energie weer gaat stromen. Dat er weer flow tussen mens en systeem ontstaat, met maatwerk als uitkomst, en gemeenschappelijk herstel als de te lopen weg.
En verder, los van ervaringsdeskundigheid, blijft het verbeelden over. Kunstenaar zijn in een klein boerderijtje ergens met veel rust, daarvan blijven mijn vrouw en ik van toekomstdromen.
Ik teken ervoor. Ik schrijf erover en breng mijn mooiste ik in de wereld door samen met anderen mooie dingen te doen.
Als afsluiter dit gedicht uit 2005 dat in 2020 een echt liedje werd. ‘De koude dagen zijn zo goed als voorbij’. Een vrolijk licht liedje na een donkere zware tijd.
De lente op youtube.
