Als jongste in het gezin keek ik goed om me heen. Waar stonden de anderen? Hoe sterk stonden zij? Mijn hele gezin stond op verliezen en ik blijkbaar ook. Dus nam ik onbewust de plek in om daarin te voorzien: ‘zorgen dat we met elkaar niet verliezen’. Dat veranderde gaandeweg in een vibe dat ik uit dit systeem weg wilde. ? ‘I wanted to leave’.
Mijn moeder verloor het van haar ziekte, mijn vader verloor zich in het zwarte gat van narcisme dat in hem nog steeds groeiende is. Mijn oudste broer verloor het van zijn boosheid, de broer eronder van zijn ratio en mijn adoptiebroer was sowieso al alles verloren toen hij de transfer maakte van Zuid-Korea naar Nederland. Zo was iedereen met zichzelf bezig en ik met iedereen. Dat was mijn zelf gecreëerde balans. En met die zware balans verloor ik uiteindelijk vijf keer de werkelijkheid. Dát werd mijn werkelijkheid.
Vandaag stap ik uit de douche met een voornemen op deze zonnige en stralende zondagochtend: ik zet al mijn familieleden uit mijn gezin van herkomst met een voorwerp (dat hen representeert) in mijn huiskamer. Ik maak intuïtief en associatief een opstelling. Normaalgesproken doe ik dat graag voor anderen (weer dat patroon hè).. en vandaag doe ik dat 100% voor mezelf.
Ooit deed ik het in een verhaal dat ik in 1999 schreef voor mijn opleiding Social Work. De opdracht was: schrijf een ambitieverhaal* over je rol als toekomstig professional in Social Work. Graag wilde ik mijn medestudenten meenemen in de gezinsdynamiek waar ik uitkwam, zonder mijn gezinsleden met concreet beschreven situaties op een vervelende manier weg te zetten. Uit nood en loyaliteit ontstond een verhaal vol bruikbare metaforen. Zo was mijn vader een grote hamer, ik een kleine hamer (ik lijk veel op hem), mijn broers werden treffende andere gereedschapstukken in het gezin ‘gereedschapskist’ dat op een bureau stond en dat bureau representeerde ‘mijn moeder’. Ze droeg immers alles.
Eigenlijk verwoorde ik in dat verhaal* dus een opstelling, terwijl ik die kennis en kundigheid pas vijftien jaar later leerde in een opleiding tot systemisch werker en begeleider van (familie)opstellingen.
Het frappante? Deze training vroeg ik aan mijn werkgever toen ik coach was van de opleiding tot ervaringsdeskundigheid in Arnhem, met de naam Howie the Harp. Die werksetting? Hoe we daar met studenten werkten aan een veilig en vertrouwd collectief, waar triggers werden omgevormd tot eigenaarschap en regie, waar empowerment voedingsbodem kreeg en waar zelfs het thema ‘de dood’ een bijzondere plek innam? Deze werkplek bleek ik in datzelfde verhaal ‘De kleine hamer’ als toekomstperspectief en ambitie exact zo beschreven te hebben in 1999! Hoe kan dat nou? Vijftien jaar later zat ik er midden in. Ik had het blijkbaar ‘besteld’. Dank je wel universum.
Het tweede jaar daar als ervaringsdeskundig coach werd mijn diepste hoogtepunt. Support bieden aan iemand die halverwege het studietraject een moedige afslag nam en definitief koos voor vrijwillige euthanasie. Met al mijn liefde en kundigheid faciliteerde ik haar proces, mijn eigen proces hierin, en de dynamiek eromheen met mijn team van collega’s en de lesgroep. Uiteindelijke waren we net als de student zelf dit traject moedig en vol vertrouwen aan gegaan. En dat vertrouwen is met veel rust en kracht in mijn leven nooit meer weggegaan.
Zo kon ik zelf weer door met krachtige stappen maken. Nooit meer hoefde ik iemand te coachen vanuit een eigen tekort. Voortaan zou mijn werk ‘geven vanuit rust en overvloed zijn’.
En met deze overvloed sta ik vandaag in mijn huis. Ik zet mijn familieleden neer in de ruimte, alsof ze al jaren er stonden en ik er terloops bij kom. Ik neem mijn plek ook in. Ik besluit te voelen hoe ik me tot hen verhoud. Ik adem mijn plek rustig in en uit. Ik blijf bij mezelf dit keer en dat is de enige winst die telt. Ik heb niets meer te verliezen met hen. Hun verlies is niet mijn verlies. Mijn onbewust meegedragen motto ‘ik moet de sterkste zijn anders verliezen we allemaal’ mag ik rustig laten varen.
In dit eigen loslaten adem ik op nieuwe kracht, naar een nieuwe plek in het systeem, in mijn gezin van herkomst, in mijn eigen gezin dat ik kreeg met mijn vrouw, in de stad waar ik woon, in de wereld waarin we met elkaar leven.
Voor mij geen ‘F’ van Fight, Flight, Freeze of Fawn. Ik heet elke emotie liefdevol welkom, omarm ze, laat ze los en zeg ze gedag. Die ‘F’ koester ik. De ‘F’ van Farewell. Want: ? ‘I am’