Erkennen wat er is? Nu even niet…

Vanaf 2014 was ik onderdeel van een klein team dat de 1-jarige opleiding tot ervaringsdeskundige Howie the Harp in Arnhem droeg. Dragen in de vorm van: lesgeven, finetunen van het curriculum, coachen op individueel- en groepsniveau en zorgdragen voor een bredere inbedding in de regio bij partners zoals het UWV, al samenwerkend met de RIBW AVV. Zo heb ik in ruim vier jaar tijd, drie klassen ondersteund en verder geholpen en heb ik intensief gewerkt met studenten ervaringsdeskundigen in opleiding, waarvan een groot deel afstudeerden, maar waar ook een aantal afhaakten omdat het traject te intensief bleek te zijn. Lief en leed dus gedeeld, en dat als onderwijsvorm. (Tijdelijk vervul ik deze rol op dit moment ook bij Howie the Harp Amsterdam.)

Daarnaast hield ik me landelijk bezig met het EVC-ervaringsdeskundigheid, nam ik deel aan beleidsoverleggen rondom verward gedrag, bouwde ik een groot netwerk op rondom ervaringsdeskundigheid en daarbuiten. Samenwerkend met vele professionals uit allerlei domeinen. Ook bouwde ik mijn eigen workshop uit met VR (www.vrdeverwardeman.nl) en ging langs zo’n beetje alle hogescholen in Nederland. Naar schatting heb ik zo’n 1000 studenten lesgegeven. Het mooiste was toch wel de uitwisseling met het Erasmus waar mijn levensverhaal in het Engels onderdeel werd van het curriculum voor 200 studenten psychologie. En natuurlijk ook www.podcastui.nl, waar ik als laatste keer nog eens helemaal door mijn levensverhaal heen, mezelf afpelde.

Op de politie academie geef ik sinds het ontstaan van deze VR workshop deskundigheidsbevordering rondom verward gedrag aan politieonderhandelaren en wijkagenten. Ook sta ik graag de pers te woord en vertel over de complexiteit die er in de samenleving is én zich ook manifesteert in organisatiesystemen en gezinssystemen. De isoleercelmonologen van Trouw is hier een mooi voorbeeld van. Maar ook het artikel op Oneworld, met de prikkelende titel ‘ex-verwarde man leert politie een lesje.’ En nog zoveel meer.

Het lukt me makkelijk om duiding te geven aan niet zichtbare dynamieken, in woord, beeld, muziek en hierbij gebruik mijn intuïtie, mijn presentie, mijn kennis vanuit mijn opleiding Social Work en mijn twintig jaar hulpverlenerschap om studenten, burgers, professionals precies dat mee te geven, wat op dit moment ontbreekt. Het aankijken van spanning en oude pijn en hoe trauma op collectief niveau in alle lagen van de samenleving nog altijd in ons is verweven. En dat dit helemaal niet erg is, juist niet, hier kunnen we mee werken: hier is de bron van heling te vinden…

Zelfs internationaal bleef ik niet onopgemerkt. Door mijn TEdx krijg ik reactie uit de hele wereld, geef ik ook in België presentaties en workshops, ben ik onlangs uitgenodigd om naar Noorwegen te komen waar men een medicatievrije GGZ aan het bouwen is en heeft ook de politie in Engeland serieuze interesse om mijn VR workshop te vertalen naar het Engels.

Ken jezelf én je omgeving is mijn credo. En ook: het is al goed, laten we het samen goed laten gaan. Mijn rollen van hulpverlener, coach, cliënt, naaste, ervaringsdeskundige, ik weet ze allemaal te combineren. Op z’n mooist doe ik dat via systemisch werken en het werken met (familie)opstellingen. De universele principes blijken altijd toepasbaar en ‘werken’ altijd. Geen situatie is complex genoeg als je gewoon aansluit bij ‘wat het is’. Erkennen wat er is. Om dan nauwgezet te gaan volgen wat zich aandient zodra je het proces nieuwsgierig gaat volgen.

Vanwaar dan deze blog? Omdat dit laatste me even niet lukt. Ik heb moeite om te erkennen…Wat dan?

Afgelopen week las ik in een mail, dat in een sollicitatieprocedure men mij niet de geschikte kandidaat vond voor de vacature van senior ervaringsdeskundige binnen een hogeschool. Deze vacature vond ik zo op het lijf geschreven, dat ik besloot te solliciteren. Ook uit het werkveld kreeg ik van collega’s te horen: dit is echt iets voor jou!

Dat ik niet werd uitgenodigd op gesprek nam ik vooralsnog aan. Oké. Dat is dan zo. En ik was ook te druk met werk om me er mee bezig te houden. Vervolgens vroeg ik per mail of er telefonisch contact mogelijk was om inhoudelijk te horen waar de afwijzing in zat. Dat werd met een standaard mailtje afgedaan en na mijn pittige reactie hierop kwam er toch inhoudelijk iets terug, inclusief een gemiste oproep.

Quote: ‘Er waren kandidaten die op organisatorisch gebied meer ervaring hebben mbt het implementeren van dit thema in een organisatie en specifiek het onderwijs. Dit bleek al uit hun brief en cv. Dus: […] mbt implementatie in een complexe organisatie hadden anderen betere kaarten.’

Ik kan er nog steeds niet bij. Betere kaarten? Erkennen wat er is? Nou, nu nog even niet.  Ik merk dat ik neig te willen weerleggen wat er is geschreven over mij. Het eerste wat me dan te binnen schiet: als implementeren in een complexe organisatie zo’n belangrijke eigenschap is, waarom stond dat dan niet in de vacature? En mijn brief was hier juist op geschreven. Voor ik echt door zou willen gaan in deze procedure, was ik zelf juist nieuwsgierig naar de complexiteit binnen deze organisatie, op zichtbare en onzichtbare onderstromen. Juist omdat ik heb geleerd dat nieuwe routes specifiek binnen dit nieuwe domein ervaringsdeskundigheid vragen om een lange adem.

Na contact met een dierbare collega kon ik het gevoelsmatig wel snel zo zien: liever nu al de mismatch ervaren, dan na een jaar tegen een onzichtbare stroom inzwemmen. Waarop ik besloot dit ‘gegeven’ te vieren met een wijntje en erop te proosten.

Toch zit dat oordeel me nog steeds dwars merk ik. Mijn kaarten waren niet goed genoeg. Hoeveel kaarten moet ik dan nog hebben voor het wel genoeg is? Kennelijk is me iets bespaard gebleven: een complexe organisatie waarbinnen ik met al mijn invloed blijkbaar (nog) niet te implementeren ben. Of een andere mooie: in alle simpelheid ben ik te complex en daarmee niet passend.

Nou, gelukkig, ik geloof dat al toeschrijven naar bovenstaande zin me toch iets erkennends oplevert. Ik erken dat mijn weg ergens anders stroomt. Wie weet is deze afwijzing wel het definitieve keerpunt van het langzaam achter me laten van dit werkveld. Ik heb lang en graag op de plek gestaan waar de nood het hoogst is. Het wordt tijd om te ervaren dat ik bij mijn eigen redding nabij ben. Da’s namelijk een andere top met een veel mooier uitzicht.

Aanstaande donderdag ga ik weer zo’n nieuw proces aan. Wie weet gaat deze deur wel open. Wish me luck! Wordt vervolgd.