Vooropgesteld: mezelf

Wie het gedachtengoed van Bert Hellinger en het systemisch werken met familie opstellingen kent, weet hoe belangrijk het thema ouders is.

Als volwassene je ouders erkennen, ongeacht de schade die je via hen opliep.

Jezelf daarmee onder je ouders plaatsen als kind, om vanuit die positie jezelf als volwassene te hervinden en een eigen sterke positie in het systeem in te nemen, nu zelf als ouder, naast je partner en tegenover je eigen kinderen.

In mijn leven was dit nogal een klus, aan mijn moeder kon ik me niet meer spiegelen, want ze overleed op mijn 15e verjaardag. Aan mijn vader kon ik me niet optrekken, hij trok met zijn last mij juist naar beneden. (luister op www.podcastui.nl het hele verhaal – aflevering 4.)

Ik had er vijf psychoses voor nodig om uit deze dynamiek los te komen en mezelf gezond te verbinden. En dat is nu een soort van rond in mijn hoofd. Maar het is een dun lijntje. Want ik denk altijd onder en boven tegelijk. Da’s mijn handicap én mijn talent na 5 keer de nooduitgang te hebben moeten nemen naar een andere werkelijkheid, omdat de gewone werkelijkheid te groot was om mee te dealen.

Nu niet meer. Nu is hij groot genoeg om mee te delen. Allereerst deel ik mijn wereld met mijn lieve vrouw (links op de tekening) en daarnaast ook met mijn geluk (mijn dochter als ? rechts op tekening)

Zo kies ik mijn midden in mijn leven. En heb ik er een vrij vliegend hoofd als bonus bij. Die maakt dat ik dit soort tekeningen en verhalen kan maken. Dat voelt als spelen. Als een volwassene het kleine kind in mij alle ruimte geven om te laten zien wat het me wil vertellen. 

En dat kan die als de beste. Op mijn beurt luister ik er graag naar. Omdat het allebei delen van mezelf zijn, gaat dit gelijktijdig. Als ik teken heb ik geen plan of idee. Ik volg mijn hand en ik laat me verrassen. De ratio kijkt mee en weet het vroeg of laat te duiden. Ondertussen worden de trauma’s weggeschreven naar een andere plek. En zo komt er steeds meer rust in mijn leven.

De middelste twee vormen op de tekening representeren mijn twee delen, én mijn ouders. Links zie ik de ruitvorm als mijn vader met daarbinnen gekoesterd de kleine variant van rechts mijn moeder. Mijn vader heeft een appendix, een symbiose met een ander waar hij nooit los van is gekomen, ik denk zijn moeder, maar dat weet ik niet zeker. Wat ik wel zeker weet: hij is nooit het proces van heling aangegaan. En dat proces ben ik onbedoeld gaan dragen voor hem. En zo was ik lang ook te verbonden met mijn moeder, vanuit een kinderlijk magisch realisme. Ach ook, ik was 15!.

Die andere vorm is mijn moeder die de kleine variant van mijn vader erbinnen koestert. En ik ben uit die twee delen dus opgebouwd en heb er lang tussen gestaan met loyaliteit. Om hen te willen verbinden met elkaar. In ieder geval een proces dat zich ook intern in mij speelde. En dat doen we natuurlijk allemaal. Want dat is een natuurlijk proces in het leven. Die transformatie is bij mij gelukt, maar wel met een heel dun lijntje en (ooit) een afgescheiden hoofd. Zo sta ik er op dit moment in denk ik. Dat wil de tekening mij zeggen: ‘Jeroen je bent er, maar het houdt niet over.. dus let goed op’.

Mijn moeder is al ruim 30 jaar overleden en met haar had ik ook een symbiotische band, we voelen elkaar heel goed aan. Dat maakt dat ik dus deels ook boven sta en op z’n kop. En dat maakt dat mijn Zwali handtekening dus ook omgekeerd staat. Want ik bepaal waar ik sta, dus dan sta ik goed en is de tekening omgekeerd getoond? Dat mag bij een tekening, maar zelf ga ik nooit meer over de kop. Die kantelingen zijn geweest. En een woordspeling is gauw gemaakt. Wat is er? What’s up?

Zo stel ik mezelf dagelijks als familieopsteller op in mijn eigen opstelling. Zo (re)presenteer ik mezelf. In dit persoonlijke proces is ieder ander welkom. We zijn allemaal klein geweest of willen groter groeien dan we al zijn. Daar tussen in zit een zee van ruimte. En die kan heel fijn zijn. Helemaal nu ik meer en meer ervaar dat ik de tijd mee heb.