Mijn lichaam met trauma compenseert en leert 

Afgelopen donderdag gaf ik een online les aan studenten van de Hogeschool Arnhem en Nijmegen.

Het werd een inspirerende les met veel energie-uitwisseling. Het gaf de studenten inspiratie en het gaf mij erkenning om wat ik in mijn leven heb moeten verduren. Met mijn herstelverhaal rondom psychose kwam er dus veel moois vrij. Naast emoties en het delen van kennis, is dit voor mij ook een vorm van herstel. 

Met focus en een constructieve houding doe ik iets met hetgeen in jaren tijd opgestapeld ‘in mijn systeem is gaan zitten’. Daar bedoel ik mee: ik deel tijdens zo’n les met anderen een dynamiek die zit opgesloten in mijn geest, mijn zijn, mijn spirit, mijn lijf, mijn geheugen, mijn verleden en zelfs in mijn toekomst. Dit in het presente moment ontsluiten van deze vibe kan ik alleen als ik in contact ben met anderen op een verbonden manier én met wederzijds vertrouwen. Dan pas ontstaat deze spontane vorm van uitwisseling, het is voor mij pure synergie.

Om die reden is zo’n les elke keer anders. Ik bereid weinig voor, alles heb ik immers paraat, het zit in mijn systeem en daar vertrouw ik volledig op.

Het klinkt prachtig, toch heeft het ook een keerzijde. Daarover gaat dit verhaal. Want veel mensen zien alleen het eerste gedeelte. Iets waar ik zelf ook graag liever de nadruk op leg.

Wat gebeurde er daarna?

Na zulke sessies merk ik altijd dat het veel van me heeft gevraagd. Deze vorm van overdracht kan ik niet op halve kracht doen. Dus zo’n les van twee uur, vraagt ook om een cool-down om het proces weet los te laten.

Terzijde: loslaten is niet mijn sterkste eigenschap. Omdat ik mijn leven lang heb gepuzzeld om trauma (en meer) een plek te geven in een grotere ordening, heb ik ook veel lichamelijke blokkades en weerstand opgebouwd, die ervoor zorgen dat ik zo’n groot verhaal kan vertellen. Loskomen van mijn verhaal betekent dus ook dat die dynamiek opnieuw door dit hele doorleefde systeem heen gaat. Gelukkig heeft mijn lijf daar wat trucs voor.

Een ervan is lichamelijke beweging en dat besloot ik te gaan doen. Ik ging meteen die middag sneeuw ruimen en dat werkte goed. Trots en voldaan had ik na een dik uur aan de achterkant van ons huis een looproute sneeuwvrij gemaakt. Mijn hart klopte van binnen als een tierelier en ik moest echt verschillende keren even op adem komen.

Ik voelde wel wat pijntjes in mijn rug en nam een flinke pauze. Zo, die energie is eruit, dacht ik trots. En dat was ook zo. Opgewekt wandelde ik die middag nog naar een afspraak een kilometer verderop. Ogenschijnlijk nog niets aan de hand.

Een dag later kwam ik mijn bed bijna niet uit. Weer een dag later kon ik nauwelijks meer lopen. Mijn onderrug was een episch centrum van pijnscheuten geworden. Inmiddels ging al mijn aandacht toe naar deze lichamelijke lastigheid. Warmwaterkruik, tijgerbalsem, paracetamol en yoga-oefeningen hielden de boel nog enigszins flexibel. 

Zaterdagmiddag kwam de climax. Ik stond op van de bank om lunch te gaan maken. De pijn was niet te houden en ik ging door mijn hoeven, zo voelde dat. Voorover gebukt zette ik mijn knieën op een stoel en leunde vol met mijn lijf op de rugleuning. Zwaar ademend probeerde ik dit moment te trotseren. Mijn vrouw haalde water en paracetemol. Er kwam weer wat rust en langzaam stond ik weer op.

Toen kwam de beslissing: ik moet hier doorheen, ik heb geen keus, dus ik maak die keus. Ik besloot rechtop te gaan staan, mijn voeten stevig op de grond. Mijn hakken stevig op de vloer. Meteen volgde het besef: dit kan niet alleen maar van het sneeuwscheppen zijn, deze diepe pijn voelt zo heftig en intens. Dit is niet alleen een lichamelijke reactie op het sneeuwscheppen, dit is ook oud zeer én het is de blokkade. Dit is dus een optelsom van het lesgeven en de lichamelijke reactie erop van het sneeuwschuiven! Dus een dubbele portie energie die naar de grond moet. Met emotie in mijn stem vertelde ik dit mijn vrouw. 

En als iets klopt, ook rationeel? Dan laat ik het toe.. en dan laat ik het ook emotioneel los.. dat heb ik vaker gemerkt. Mijn lijf dwingt me over te geven aan het moment om de pijn door mijn systeem te laten gaan. En dan komt dus meteen álle pijn. Want oude pijn en nieuwe pijn? Dat onderscheid maakt mijn lijf niet in hetzelfde moment. 

Vol aan de bak dus met mijn trauma’s, met mijn rouw, met mijn lijf, met mijn verleden tijd…en loslaten maar in dit perfect getimede moment thuis met mijn meest dierbaren in mijn nabijheid.

Ik besluit te blijven staan, midden in de woonkamer. Met al mijn kracht loop ik daarna voetje voor voetje naar de eetkamertafel. Daar staat nog een fles verse jus d’orange en ik schenk voor mezelf een glas in. Na een paar slokken vraag ik mijn vrouw om een troostende knuffel. 

Ik val in haar armen, zonder te vallen. Ik leun vol op haar en tegelijkertijd voel ik me sterk staan. Alles komt er uit nu. Een huilbui zonder geluid bijna, alleen mijn middenrif dat heftig schokkend wel een paar minuten lang iets doet waar ik geen woorden voor heb. Zo staan we samen. 

Het lijkt op de dissociaties die ik bij anderen van dichtbij heb meegemaakt. Alleen ben ik me ten volle bewust van deze realiteit. Ik besef dat dit dus de echte oorzaak is achter de afgelopen dagen van pijn. Geen moment ben ik met mijn vrouw bezig, of ze dit wel aankan, want dat kan ze. Het wederzijds vertrouwen is er, net als tijdens de les met de 32 studenten. Dit is blijkbaar een volkomen normale lichamelijke reactie, het gebeurt omdat het gebeurt en verder niks. 

We komen weer los van elkaar en ik plof in een stoel. Mijn voeten voelen gloeiend koud en mijn handen tintelen. Mijn adem wordt weer rustiger en ik drink nog een glas sap. Ik voel me helder in mijn hoofd en ben opgelucht. Met innerlijke rust kijk ik om me heen. Alles is intens. Als ik ga staan, merk ik dat ik weer kan lopen.

En dat was gisteren.

Vanochtend werd ik wakker. De pijn in mijn rug is nog niet volledig verdwenen, maar lopen en bewegen gaat weer redelijk soepel. Wel heb ik na alle emoties een snothoofd en loop ik de hele dag te niesen. Een verkoudheid? Is dat weer een nieuwe reactie op de reactie op de reactie op de actie?

Ik ga aan tafel zitten en ik begin te tekenen. Hoe ga ik dit verhaal verbeelden? Want dat is wat ik wil. Een rechtopstaand poppetje dat hoog en laag met elkaar verbindt? Alsof er een bliksem aan de grond komt? Al gauw staan de eerste gele lijnen op papier. Gaandeweg wordt het toch iets anders. Een boom, zoals wel vaker. 

In quantumdynamica bestaat geen tijd. Dus waar gaat deze energie nou heen? Gaat deze via mijn rug helend en wel terug naar mijn voorouders? En gaat de andere helft voor mij uit, mijn toekomts tegemoet? Ik visualiseer dat deze splitsing zo plaatsvindt en ik wens me toe dat deze energie ook weer bij me terugkomt en dan op een fijne manier.

Voor mij is dit zo’n interessant en leerzaam moment, dat wil ik niet vergeten. Deze dynamiek van lichaam en geest laat zo mooi het samenspel zien. Ik heb weer iets naar de grond gebracht in een paar dagen tijd. En ik ben weer een illusie armer. Mijn herstel is een proces dat altijd doorgaat. Als ik denk dat ik er ben, begint er altijd weer een nieuw hoofdstuk.

‘The body keeps the score as long as the mind keeps the illusion.’

En zo is er weer een verhaal geboren. En een tekening. Die op zichzelf weer iets nieuws vertelt. Ook aan mij: groei vooral rustig verder.. en als je zo onderweg bent in de tijd? Blijf vooral zo staan!

Mijn lichaam met trauma compenseert en leert

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *