Angst is als een paard dat op de vlucht slaat. Volwassen zijn is als mijn kindsdeel op een paard zetten en dit paard rustig aan de teugels richting een toekomst leiden, waar er ruimte is om als heel mens in galop te gaan. Niet met angst maar met paardenkracht.

Fase I

Ik stond met mijn rug tegen de muur. Een ijzige muur van bedrog, manipulatie, narcisme, verborgen trauma, taboes, rouw, onverwerkte boosheid en liefdeloosheid. Alle pijlen hebben me weten te raken. Ook de pijlen van mezelf. Zo leerde ik niet die ijzige muur te worden: Door me om te draaien en in dat spiegelende beeld mezelf te zien. Door die ijzige muur heen te breken. Deze muur draaide ik 20 jaar later definitief de rug toe. Weer kwamen pijlen. Dit keer in mijn rug. Bovenstaande kan je lezen als de vader-zoon relatie.

Fase II

Ik stond tegenover allerlei mensen. Ik voelde de onderlinge stroom, de verbondenheid. Ik voelde dat ik ergens bij hoorde en ik wilde dat gevoel versterken. Hoe zorgen we als groep voor elkaar? Waar lopen we met elkaar heen? Hoe blijven we het geluk zien en hoe blijven we hiermee verbonden? En zo keek ik 30 jaar mensen aan. En steeds gaf ik de ander iets terug van mezelf en andersom: anderen gaven mij terug wie ik was, of zou kunnen worden. Ook dat keerde ik uiteindelijk de rug toe. Niet langer wilde ik helpen of zorgen voor een ander. Dat was dan wel een plek die uit nood was ontstaan en als ik daar stond was ik heel goed in wat ik daar deed. Op dieper niveau was deze symbiose met deze zorgende noodplek óók een loslaatproces. Bovenstaande kan je lezen als de moeder-kind relatie.

Fase III

Ik ben volwassen en erken mezelf, mijn achtergrond, mijn geschiedenis en mijn zijn. Ook geef ik mijn beide ouders hun meest krachtige positie.

En zo komen al mijn chakra’s uitgelijnd bij elkaar en als ballen aan de grond. Na dit enorme puzzelen is dit ook een creatief proces geweest om mezelf aan de grond te krijgen. Inmiddels rust ik hier van uit en heb ik rust gevonden in deze ‘Zwali-kunst context’, mijn eigen wereld waar ik vrij beelden naar de grond breng. Een plek waar lichaam en geest samenkomen. Waar ik deze beelden vanuit rust ook voor anderen maak. Niet meer vanuit hulpverlenerschap, maar vanuit kunstenaarschap.

Fase IV

De wereld is omgekeerd en gekanteld.

Zelf blijf ik staan. Hoe dit eruit ziet? Geen idee. Voor mij is het een blanco veld voor me. Ik heb zojuist besloten om deze fase aan te gaan. Daarmee wordt 2021 een prachtig jaar. Een jaar met rust en ruimte voor een simpele lineaire beweging. Op weg naar een mooie toekomst met mijn vrouw, dochter en vele anderen. Elke dag is er daar één van.

Aukje Kerkhof – ‘Een helend beeld’
Fase verschil

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *