Deze week werk ik samen met Femke Truijens. Ik ben door haar uitgenodigd op het terrein van de Erasmus Universiteit in Rotterdam. Ze gaat me filmen voor een interview. En deze opnames zullen worden gebruikt voor lesaanbod voor psychologen in opleiding rondom het thema psychose.
Ik ben zo ontzettend trots dat deze samenwerking is ontstaan. En ergens in het proces van afstemmen werd het ineens concreet: “Waar moet ik zijn?”
De opnamestudio blijkt in het Polak gebouw te zitten. Dus daar ben ik donderdag. Nu heb ik een routine ontwikkeld om altijd even op google maps te kijken hoe de omgeving eruit ziet.
Het eerste wat me opvalt: Wat staat daar nou? E=MC kwadraat? Oh nee: De handtekening van Erasmus! Oh Wauw! Daarna zie ik ook de paden rond het water, uitgesneden in het groene gras.
Mijn hoofd is snel. Ik denk als eerste: Dit lijkt wel een Zwali tekening van bovenaf! (Zie foto verderop. ) Dan denk ik terug aan mijn studententijd bij Hogeschool Larenstein. De studie Tuin- en Landschapsinrichting was de reden dat ik in 1994 naar Arnhem verhuisde en op mezelf ging wonen.
Toen was ik nog in de waan dat ik landschapsarchitect zou worden. Dan had ik in een parallele wereld deze inrichting van het Erasmus terrein ontworpen kunnen hebben. Maar het liep anders: mijn vader werd in 1996 bedreigd, 350.000 euro afhandig gemaakt, werd psychotisch, kwam uit de kast als homoseksueel, deed een zelfmoordpoging en naast al zijn eigen geld verbraste hij ook het erfdeel van mijn moeder dat voor mij en mijn broers was bestemd. Met andere woorden: tussen de lessen door was ik samen met de politie bezig te reconstrueren wat er was gebeurd, om een bende op te rollen en achter de tralies te krijgen. (En dat is gelukt.)
Kortom: Latijnse plantennamen onthouden, daar had mijn hoofd geen capaciteit voor. Na anderhalf jaar ploeteren besprak ik mijn problemen met mijn Larenstein mentor en hij antwoordde: “Maar ja, dat is voor je vader ook heel moeilijk….” Daarna ben ik snel met deze studie gestopt.
Gedachtenkronkels. Ik denk weer aan die handtekening. Is dit de enige plek in de wereld waar Erasmus zijn krabbel zo groot op de aarde heeft laten krassen? Ik denk aan mijn favoriete methode in coaching: werken met (familie) opstellingen. Neem in elke constellatie de meest kloppende plek in. Want daar sta je goed, en daar vind je de rust. Want daar stroomt de energie moeiteloos van hoog naar laag en andersom: één met jezelf, met de wereld, met je familie. En vanuit die positie beweeg je mee in de tijd. En zo draaien we allemaal voortdurend om elkaar heen. Sta je op een kloppende plek? Dan bruist er moed omhoog! De kracht van ieders heldenverhaal zit niet alleen in de held maar ook in de plek die iemand inneemt. Het is een symbiose met de ruimtetijd, weer een begrip uit de natuurkunde. Want als een lichtdeeltje zowel een deeltje als een bewegend golfje is? Dan is er in een andere realiteit dus sprake van een symbiose tussen tijd en afstand. Dus dat noemen we dan ‘ruimtetijd’. De stap van quantum naar de menselijke maat is in mijn optiek ineens niet zo groot meer. Empathie is bij jezelf blijven én je liefdevol in de ander verplaatsen. Als liefde een vorm van licht is, dan is empatisch zijn een vorm van superpositie. Want je bent dus op twee plekken tegelijk: bij jezelf én de ander. Hoe fijn is dat om dan Ted talks als deze te kijken! Hoe mooi dat we dit als mensen kunnen! Dat is de kracht van de kudde. Want mensen zijn dieren, sociale dieren. En zonder ware liefdevolle verbinding met de andere mens worden we kwetsbaar en ziekelijk.
En dat je ondertussen in het leven leert je ouders te erkennen voor wie ze zijn? Ook dat komt in het werken met opstellingen nadrukkelijk naar voren. Ook in de Bijbel trouwens:
“Eer uw vader en uw moeder. Dan zult gij lang leven op de grond die de Heer uw God u schenkt” (Ex. 20, 12).
Dus in de grote opstelling, word ik donderdag op deze prachtplek digitaal vastgelegd? Deze grond en kans wordt mij geschonken? Hoe bijzonder! Ook nog eens in de maand dat ik destijds mijn moeder aan kanker verloor op mijn verjaardag. Ook dat past in deze grote associatieve kronkel waar ik hier woorden aan geef. Ze overleed op mijn 15de verjaardag in 1989. Vorig jaar vierde ik dat met een expositie op die dag, want toen werd ik 45, 30 jaar later op de dag 15-11-’19 en dat is samen ook 45. Die expositie was schoon schip maken met mijn verleden. Opnieuw beginnen. Over twee weken word ik dus een soort van twee. In de grote constellatie kan ik niet anders dan toegeven dat dit allemaal de bedoeling is geweest. Kloppend op de seconde.
Al deze dachtensprongetjes tijdens het zien van die ene Erasmus handtekening gebeuren in een halve seconde, maar nog veel eerder reageert mijn lijf. Enegetisch voel ik een lichte vibe door mijn hele systeem gaan. Geraakt en verrast als het de google maps plattegrond van het Erasmus ziet en het meteen ‘doorziet’. Mijn hele systeem dat het moment dat gaat komen met Femke al aanneemt als: ‘Ja! hier gaat er iets moois gebeuren!’ Als reactie begint in mijn lijf subtiel iets te stromen. Ik ben het fysiek gewaar.
Dat gewaar zijn is ook iets met quantum. Dat begrijp ik inmiddels. (In dit interview wordt het mooi uitgelegd ). In de quantumsoep waar geen tijd is maar materie plus antimaterie is er het grote niks en het grote alles. De optelsom is niks, maar in het niks zit dus heel veel. Het kleinste verschil ertussen? Dat kan werkelijkheid worden, op energiefrequenties die wij mensen als realiteit ervaren. Die vibe die ik net voelde is dus werkelijkheid in het moment én realiteit in wording. Zo gevoelig zijn mijn anti-quantum antennes afgesteld. En die hoog-laaggevoeligheid heb ik altijd gehad. Dat werkte lange tijd heel verstorend in mijzelf en in mijn omgeving. Dat noemen we hedendaags: ‘onbegrepen gedrag’. En die verstoring was dus een oplossing in wording, van een grotere verstoring. Snappen we het nog? Of heb ik hier iets uit te leggen over de mens die binnen een collectief een fractal is. Een deel van het geheel én het geheel in zich draagt? Ik (er)ken mijn verleden, waardoor ik in elk heden iets gewaar kan worden van de toekomst. Samen met een palet aan reflectieve vaardigheden die samen mijn slogan dragen: Ken uzelf én uw omgeving.
En precies hier zwaait dit bericht tijdelijk even af, want mijn ego haakt nu aan, omtrent de verstoorde balans in geven en nemen. Ook dat is een basisprincipe in het werken met opstellingen. Hier stoot ik me bewust even af van het geheel.
Er is maar één iets wat ik NIET begrijp: en dat is van een totaal andere orde: dat ik met mijn kennis en ervaring maar niet een fundament kan bouwen waar ik financieel krijg wat ik aan waarde genereer. Mijn bankrekeningen zijn zo goed als leeg, net als mijn agenda. Nog even en het geld is op in ons gezin, midden in deze zogenoemde ‘coronapandemie’. De mensen die in mijn ogen met macht en angst de wereld vernietigen krijgen hier goed voor betaald. De mensen die de wereld met rust en vertrouwen helen minder tot niet. Bij deze draai ik in de grote kanteling waar we inzitten dit fenomeen graag om: De geldstroom is bij deze gekeerd. Want dat kan je doen met lading, ineens de boel omzetten. Plus wordt min en min wordt plus. Mijn lijf heeft al ervaren dat dit in ieder geval in mij al is gebeurd. Ergens begin 2019. Ik had er in mijn leven zelf op aangestuurd, maar in het grote geheel is dat natuurlijk ook een illusie. Omgekeerd heeft het grote geheel hier op aangestuurd en ook mij in deze kanteling meegenomen. En dat deze kanteling precies paste bij de ingewikkelde omstandigheden in mijn leven? Ja dat is nou eenmaal de timing en de synchroniciteit die ik gewaar ben. Vaak al eerder dan de daadwerkelijke werkelijkheid.
En dan teken ik het maar weer, want hoe leg je aan duale mensen uit dat we niet lineair hebben te denken, maar in cirkels? Niet te doen.
Nog een sidestep: Erasmus is economie. Is Rotterdam. Mijn vader studeerde er ooit af als econoom. Zowel hij als al mijn grootouders zijn hier opgegegroeid. Hij moest zijn scriptie verdedigen, dus vroeg ik eind jaren zeventig enthousiast als vijfjarig jongetje: “En heb je gewonnen?” “Ja ik heb gewonnen”, zei mijn vader trots. En zo trots was ik ook op hem, al wist ik voor geen meter waarom.
Mijn vader ging voor het geld. Hij leerde nooit vader te zijn al was dat zijn grootste verlangen. Maar hoe moest hij dat zijn als hij zelf geen goed rolmodel had? En met geboortejaar 1939? Ik hoef niet meer uit te leggen. En zo verkrampte hij met de tweede wereldoorlog in zijn eigen systeem. Al het geld dat hij opzij had gezet voor later heeft hij gaandeweg ook weer verloren. In zijn eigen onbewuste én bewuste misbruik en manipulatie van mensen (waaronder mij en mijn broers) is hij uiteindelijk zelf vijf keer misbruikt en opgelicht. Zie hier hoe hij met een onheus verhaal zelfs de televisie haalde. Dat ik hem meerdere malen heb geadviseerd bewindvoering te nemen, sloeg hij in de wind. Dat advies werd me met zijn boosheid niet in dank afgenomen. Goh, hoe zou het dan komen dat deze bejaarde man van 80 zich zo eenzaam voelt? Wie beseft in deze reddersactie dat hij in deze slachtofferrol ook dader is? Mag ik hier in dit verhaal ook aanklager in zijn? Ja, ik vind van wel. Want het is ook mijn verhaal. Al was het maar om de eer van mijn moeder te redden die een heel ander beeld had bij haar nalatenschap.
Terug naar de opmerking wat ik niet begrijp. Mijn geld is dus op. Een mooie paralel met mijn vader trouwens. Gisteren hoorde ik van mijn oudste broer hoe hij onlangs nog heeft geprobeerd mijn broer geld afhandig te maken met een brief waarin hij mijn broer aansprakelijk stelt voor schade aan zijn bank die er al zat, voordat mijn neefje bij zijn opa was geweest. Of mijn broer daarom even 223 euro wil betalen of iets dergelijks. Het gemanipuleer van mijn vader gaat onverminderd nog gewoon door.
Omdat ik gisteren bij mijn broer op bezoek was reed ik vanwege een wegomleiding toevallig ook langs het huis van mijn vader. Een gekke gewaarwording: want ik heb twee jaar geleden definitief afscheid van mijn vader genomen op een liefdevolle manier. Alsof ik op zijn begrafenis was, maar dan in een vorm dat hij nog leefde. We konden er zelfs een grap over maken in dat bizarre moment. Een korte omhelzing viel bij ons beiden in goede aarde. Als ik het nu had gedaan dan had het in de anderhalve meter samenleving niet eens gemogen. Goed getimed dus twee jaar terug. Heel even keek ik gisteren door het autoraam naar boven. Er brandde een lampje in de woonkamer. Meer zag ik niet in het voorbijrijden en dat was oké.
En ook dat is dus het verhaal over psychose: het is een symptoom van ziekte dat gepaard gaat met slechte energie, trauma, taboe, macht en geld dat stinkt. Trauma dat generaties lang onbewust wordt doorgegeven. Omdat het te groot is om aan te kijken. Daarnaast speelt de kracht van gelijkwaardig met elkaar worden: mannen én vrouwen. Dat is in positieve zin wat er aan de hand is in deze mondiale crisis. Collectieve spanning die met een reden naar de grond komt. Kennelijk zijn we er klaar genoeg voor om het aan te gaan. Een energetische verbinding is ontstaan waar de meest gevoelige mensen op de wereld automatisch als eerste mee in contact komen. Dit zijn de shamanen die in twee werelden leven en via hun ogen er weer een van maken. Een proces van eenwording in een wereld die liefdevol met elkaar verbonden is.
De wereld kijkt meestal met andere ogen naar deze rare gevoelige snuiters. Maar ook dat is weer quantumdynamiek. Want als observant naar een quantumopstelling kijken blijkt de uitkomst van zo’n opstelling te beïnvloeden. Dus kijken we met angst naar deze gevoelige mensen die niet weten dat ze sjamanen zijn? Dan voegen we angst toe aan het geheel, juist waar deze opstelling vraagt om contact, vertrouwen en verbinding. En zo blijven de zogenoemde mensen met verward gedrag in de eigen angst hangen, gekooid met de angst van anderen. Zie daar maar eens doorheen te komen in een farma-tech-samenleving die werd aangestuurd om in een massapsychose te gekomen. Om dan braaf een vaccin-route te gaan volgen als nieuwe route naar een onnatuurlijke schijnvrijheid.
Weer terug naar deze blog: Twee linkjes over het principe van twee werelden weer één maken: 1) https://upliftconnect.com/shamanic-view-of-mental-health/ 2) http://mysticalraven.com/health/13231/shamans-believe-mental-illness-is-something-else-entirely. Ik vind ze even prachtig.
Verbonden zijn we al met elkaar. Waarom zien en ervaren we die collectieve verbondenheid niet? Zou Erasmus hier ook over na hebben gedacht destijds? In Arnhem was er ook zo’n slimmerd. Er is een prachtige plek voor deze man ingericht. Lorentz was zijn naam. En Albert Einstein was een fan van hem is hier te lezen.
Mannen die met hun wijsheid hebben bijgedragen aan de samenleving. Onbewust kiest ieder mens zijn of haar eigen rolmodellen. En die keuzes zijn te herzien. Ook dat is een kracht van psychose. Een vorm van spiritueel herzien en herzien worden, of je het wilt of niet, het overkomt je. (Wie goed leest, leest tussen de regels door dat ik al schrijvend in dit blog bewust een ander rolmodel heb uitgekozen.)
Het oorlogstrauma en vanuit deze spanning uitdragen aan je kinderen: “Zorg dat je niets te kort komt! Ga studeren, zorg dat je een goeie baan krijgt! Dat is het belangrijkste!” Wie is er van mijn generatiegenoten niet groot geworden met dit kronkelige paradigma? Hele generaties voor ons hebben zo hun gevoelsleven gepasseerd. Welvaart is economische welvaart, welbevinden stel je maar uit tot je pensioen. En je gevoel ook. Wees blij met wat je hebt (of lees: wil hebben). Hoe goed gaat het met de samenleving? Dan kijken we vooral naar ons Bruto Binnenlands Product. En we laten regeringsleiders het land besturen met deze mindsets. En wat daar uit voortkomt zien we om ons heen gebeuren: we ontnemen elkaar de ruimte, de vrijheid, onze adem en meer…allemaal om destructief door te kunnen blijven gaan met waar we destructief mee bezig zijn. Kennelijk moet het nog destructiever worden, voor we onze koers echt fundamenteel en massaal gaan wijzigen richting een helende route. Maar wat ik eerder noemde met het kantelen van de lading van plus naar min? Het is net alsof ik dat ervaar: al kijkend op mijn kompas draaien we ineens een andere richting in. Het spirituele noorden is 180 graden gedraaid.
En dan hoor ik mijn vader er tussen door met ruis op de lijn – doctorandus in de economie en daarmee een weledelgeleerde heer – die tegen mij en mijn broers schreeuwt: “ Jullie zijn ondankbaar, ik heb altijd financieel goed voor jullie gezorgd.” en tegen mijn broer: “Je bent mijn zoon onwaardig!” Of deze koude harteloze mail die ik van hem kreeg een jaar geleden.
Terug naar het verhaal op macro niveau. En excuses dat ik van de hak op de tak spring in deze blog, blijkbaar heb ik vandaag iets te verwerken, omdat gisteren mijn beweging zelfs letterlijk een raaklijn was met de vicieuze cirkel waar mijn vader al driekwart eeuw inzit.
Helaas, dat economische wereldbeeld rondom welvaart is anno 2020 een sprookje gebleken dat tot zijn einde komt. We zijn met elkaar in een angstig ontknopend hoofdstuk terechtgekomen. Midden in een transitie richting een wereld waar we toegroeien naar een nieuwe prioriteit: kwaliteit van leven én sociaal verbonden gemeenschappelijk welbevinden, geïntegreerd met een sterke economie. Een wereld waar iedereen erbij hoort. Een wereld waar we beseffen dat er maar één thuis is en dat is onze aarde. Tja, hoe we dat gaan aanpakken?
Laten we Erasmus, Einstein, Jung en Lorentz in de quantumsoep waar tijd niet bestaat om advies vragen! Lijkt me slimmer dan het downloaden van een corona app. Of zullen we de mannelijke wijsgeren passeren en het archetype van de vrouwelijke kracht aanroepen? Wie roepen we dan aan? Of nog mooier: wie roept Abraxas er even bij? De God die als archetype goed én kwaad in zichzelf wist te verenigen?
Bestaat er ook een archetype voor mannelijke-en-vrouwelijke energie? En dan bedoel ik niet het onschuldige kind, maar daar een volgroeide volwassen versie van. Van ‘Tabula Rasa‘ naar de ‘Tabula Casa‘: Wees wijs beschreven en sta als een huis. En dan niet in een psychotische vorm, zoals dit boekje met dezelfde titel, dat zou moeten gaan over architectuur.
Ik sluit mijn Rotterdam associatie af met een mooi idee: “Femke waar spreken we af en zien we elkaar voor het eerst? Op de handtekening van Erasmus? Dan zien we daarna wel verder.”
Een gedichtje dat ontstond tijdens deze blog, passend bij de tekening: Er is iets aan de hand Al breekt de zon in twee Of lijkt zij plots een vierkant Al varen we op de hoge golven In de diepste zee De wind waait zonder grens En soms dan is het stil Zo zeilt ook ieder mens Ook met de eigen wil Ik ben jou en jij bent mij Dat samen heet ontwaken Van tijd tot tijd bedolven zijn Zo zijn we elkaars baken Zwali
Bijna tot slot: Vind je deze worsteling met woorden en mijn geploeter in mijn leven net zoveel waard als ik? En wil je me hiervoor belonen? Dan mag je me altijd financieel steunen. De mooiste manier is deze: koop een tekening van me, kijk hier maar eens rond op deze site. Helaas staan er nog geen concrete bedragen, dat moet zich allemaal nog vormen. Dat weet ik pas als ik een tekening op z’n mooist heb laten inlijsten voor je. Dus ben je de eerste hierin? Dan is de route voor de volgende koper makkelijker. Want die betaalt dan dezelfde prijs. Alvast bedankt. Want met deze transactie geef je me naast geld, ook tijd. Tijd voor mij om dit grote verhaal te kunnen blijven delen en te blijven doen wat ik het beste kan. Het delen van ‘mijn kracht van verbeelding’.
Tot slot: niet een leider is de belangrijkste binnen een nieuwe beweging, maar de eerste volgers zijn dat. Wees mijn volger, dan is mijn eenzame gekke dansje ineens niet zo raar meer. Zie dit vrolijke filmpje met veel wijsheid First follower op youtube. En daadkrachtig leiderschap laat ik graag aan anderen over. Laat mij maar tekenen! 🙂