Als we eenmaal beseffen dat 90 % van onze communicatie non-verbaal is en maar 10% verbaal, dan ontdek je dat je anders met anderen in gesprek gaat.
Deze verdeling kan je ook hanteren op gedrag. Stel dat 10% van ons gedrag bewust is en 90% onbewust.
Het onbewuste denken gaat veel sneller en legt veel makkelijker diepe verbanden, waar het bewuste nog niet klaar voor is. Het ego reguleert wat er aan wijsheid en weten binnen mag komen.
Dromen hebben hier ook een rol in. Volgens psychoanalyticus Carl Gustav Jung dient het ego als een soort poortwachter. Dromen glippen door de ‘poort van het willen weten’, want ze zijn verpakt in een symboliek. Op een later moment wordt dit cadeau uitgepakt en komt de ware boodschap (die het ego wilde tegenhouden) tevoorschijn, voor wie het wil zien.
En zo gaat het ook met creatieve processen, zoals het schrijven van een liedje. Heel mooi komt dit naar voren in de documentaire Song Exploder waar je in aflevering 1 ziet hoe Alicia Keys met haar collega muzikanten het nummer ‘ 3 hour drive’ laten ontstaan.
Nu weer even terug naar dat onbewuste. Stel dat je je dromen waarmaakt? Dan heb je dus 10% van je onbewuste droombesef werkelijk gemaakt binnen de 10% van waar je bewust van bent. En daar kan je voor 90% non-verbaal mee zijn en er voor 10% toe verhouden door er woorden aan te geven. Stel dat die ultieme essentie in het leven te vergelijken is met 1000 ‘essentiepunten’.
1000 essentie =
>> 900 onbewuste droomessentie + 100 bewuste droomessentie
100 bewuste droomessentie =
>> 90 onbewuste droomessentie + 10 bewuste waarmaakessentie
10 bewuste waarmaakessentie =
>> 9 onbewuste essentie communicatie over wat is waargemaakt + 1 bewuste essentie communicatie over wat is waargemaakt.
Dan heb ik hier zojuist van de 9999 onzichtbare essentie slechts 1 punt gemaakt. Wat een mooi besef. Want hoeveel onzin doe ik hier omheen waarvan ik vind dat het allemaal heel belangrijk is in mijn leven?
We leven in elke seconde van ons leven in 99,9 % van ons zijn in onwetendheid en onzin en met 0,1 % draaien we onszelf de ware kant op.
Dat we het dan zo slecht nog niet doen met elkaar is dan ook een waar wonder te noemen. En wie dat ook zo ervaart weet ook dat het leven zoveel groter is dan ons eigen verhaal. We kunnen concluderen dat we het leven alleen maar kunnen volgen én dat we daarbinnen dromen wel degelijk waar kunnen maken. Afdwingen is er niet bij, bijsturen wel. We gaan allemaal dood en de tijd is meedogenloos. Wie daar bewust in mee gaat ziet zijn essentiepunten meteen verdubbelen. Want die extra 0,1% besef is als het ervaren dat het leven ons toelacht. De toekomst geeft ons alle ruimte en is onze ware vriend, tot we het ervaren van tijd even niet meer nodig is.
Hoe geruststellend. Als massa mensen zijn we een energievol hoopje dat vanuit de aarde opborrelt en pruttelt dat het een lieve lust is. Zoals die mooie modderpoeltjes in IJsland, die ik ooit eens van dichtbij zag.
Niets aan veranderen, gewoon door laten modderen die mensheid! Laten we het grote werk aan de natuur (in ons) over, dan ruimen wij ondertussen onze eigen kleine lasten wel op.