Wil je als Regiomanager in essentie zeilen? Of aan het roer staan en meesturen?
En wil je in dit werk en in deze metafoor met je zeilboot een pleziertochtje maken voor eigen bestwil? Of wil je mensen die dreigen te verdrinken uit het water vissen, bescherming bieden, aan land brengen, ze onderdak geven, ze leren hoe ze zelf een zeilboot kunnen maken, zodat ze met meer kracht en zelfvertrouwen weer de zee op durven gaan? En dat je dit als manager in een organisatie niet zelf doet, maar dit complexe werk overlaat aan de passievolle medewerkers die jij aanstuurt, kaders en ruimte geeft om dit te kunnen doen, soms zelfs met gevaar voor hun eigen leven? Hoe komt het dat dit ontbreekt in vacatures als deze?
En meteen de nuance: het cliëntperspectief is in deze korte vacature verdwenen. Kijk je op de site van deze organisatie dan is er uitgebreide informatie te vinden, waar de essentie wél weer terug te vinden is. Maar dat gebeurt er dus, als je iets uitbesteedt: dan verwatert de oorspronkelijke bedoeling.
Zo komt deze korte vacaturetekst op mij over als een organisatie die ‘bescherming biedt aan kwetsbare mensen’ en dat als core business heeft, daarbij ook nog eens uitdraagt dat de cliënt centraal staat, en met deze vacature managers rekruteert met een heel ander doel bezijden de oorspronkelijke visie namelijk: vorm en inhoud geven aan de organisatie zelf. Ik weet dat dit niet zo is, maar zo komt het wel over.
En voor deze boodschap-met-ruis is er weer een andere organisatie nodig om deze manager te vinden. En een krant die weer verdient aan de advertentie.
Zo draaien we in het grotere geheel van systemen dus steeds OM de mens in nood heen en diens hulpvraag. Steeds verder afdwalend van waar het om zou moeten gaan. Dit is mijns inziens de huidige vorm van ‘de cliënt centraal stellen’. De organisatie zelf staat centraal. En de financieel sterke positie staat centraal. Dat is mijn conclusie. Met een feedforward: juist deze mindset zorgt ervoor dat zorg bieden en leveren financiëel onhoudbaar is geworden. Daardoor schieten we in een kramp, schieten we tekort richting cliënten, dat voelen we, waardoor we nog meer in een georganiseerde kramp schieten.
Allereerst: de persoon is geen cliënt, maar burger. Wie zorg gaat organiseren en daar managers voor zoekt, zou dat als hoogste prioriteit moeten hebben. Wat je ook organiseert: het gaat altijd eerst om de mens. Daarna komt pas het in stand houden van de organisatie zelf. Want zonder cliënten is er geen organisatie. Werken van binnenuit dus.
Oplossingsrichting: Hoe zou dat werken van binnenuit er uit kunnen zien? Stel, je begint bij de cliënten zelf. Je vraagt aan hen allen of ze een familielid hebben die goede managersskills heeft. En je vraagt of deze persoon uit het netwerk van de cliënt bereid is om kennis te maken. En wie weet is een volgende stap een gesprek over ‘iets te kunnen betekenen voor de cliënt die deze kandidaat-manager goed kent én voor al die andere cliënten. En stel dat er een match ontstaat tussen deze kandidaat en de gezochte managersrol?Dan krijgt het managen een heel andere lading. Er komt levende essentie en kwaliteit boven borrelen. Want de cliënt zal niet een zakkenwasser van een tante of oom naar voren schuiven als kandidaat, maar iemand die goed resoneert op het levensverhaal van de cliënt. En eenmaal aan het werk gaat deze manager er natuurlijk alles aan doen om het werk goed te laten verlopen, want het raakt het eigen netwerk ook. Zo komt er dus meer bevlogenheid in de organisatie. En hoeveel kost dit? Een advertentie in het cliëntenblad. En een actief naastenbeleid. En hoeveel extra’s levert dat wel niet op? De cliënt voelt zich gezien en doet mee met het organiseren, diens netwerk voelt zich meer betrokken, etc. Dát is organiseren in een complexe netwerksamenleving, waar kansen voor het oprapen liggen als je buiten de bestaande kaders durft te denken en integraal mét elkaar aan de slag gaat. Al die externe partijen zet je buitenspel, die kosten alleen maar extra geld.
Deze vacature staat niet op zichzelf. Het dient daarom als illustratie voor wat er dagelijks gebeurt: de zorg met een financiële impuls de soep in organiseren. Hoe treffend of hoe schrijnend is het om dit te schrijven op ‘World mental health day’?
Zelf was ik ruim twaalf jaar werkzaam bij deze organisatie (Foto) en je kan me dan ook zien als een product van deze organisatie. Alles wat ik aan kennis en ervaring heb opgedaan in die jaren heb ik aan deze organisatie te danken. En dat is eerlijk waar ontzettend veel en van onschatbare waarde. Sommige regiohoofden zagen me als mens en als werknemer en daar groeide ik van. Anderen vonden me een blok aan hun been en daar groeide ik óók van.
Daarom durf ik nu ook scherp te zijn, omdat ik weet dat het op relatie goed is. Ik vertrouw er op dat dit niet wordt gezien als een persoonlijke aanval op de organisatie waar ik vandaan kom, maar als een scherpe blik op het zorgsysteem in het algemeen. En dat werkt het best met een concreet voorbeeld. Mijn intentie is niet destructief zijn, maar constructief anderen mee laten kijken hoe ik de dingen bezie. Om zo ‘het samen goed te laten gaan’. Mocht de zorg onverhoopt omvallen, laat het dan in ieder geval de goede kant op vallen. Dat overkwam mij zelf ook vijf keer en daar ben ik alleen maar sterker van geworden.
Daarnaast is deze blog ook effectief: ik toon namelijk ook deze vacature in mijn netwerk. Dus is deze vacature wat voor jou en resoneer je met de prachtige zichzelf conflicterende waarden van deze organisatie:
Samen – Zelf – – Stabiliteit – Ontwikkeling ?
Sla je slag en help mee aan de verandering die nodig is in deze verdraaide wereld. En zoek je voor nu even iets anders? Dan hier een vrolijke noot van mijn dochter van twaalf.
Laat je afleiden door dit irritante deuntje en feliciteer jezelf dat iets je is gelukt: Je bent heel even uit de complexe volwassen wereld gestapt. Chapeau. Bij deze stap ik er omgekeerd weer in.
Goed weekend!