Van beeld naar beeld

Als beelddenker heb ik een vorm van denken ontwikkeld dat met elke toevoeging van een gedachte er méér ruimte komt in mijn hoofd.

Mijn creativiteit was vroeger mijn overleving. Ik kwam uit een gezin dat heel liefdevol was, maar er was ook iets akeligs, kouds en kils aan de hand. Daar kom ik vandaan. Maar wat was dat dan? Dat wilde ik begrijpen en duiden. En dus ging mijn hoofd aan de slag.

Het was allemaal spanningsvol, trauma-gerelateerd en niet eens mijn eigen trauma. Toch sloeg ik op tilt, nu was het van mij. Alsof ik geraakt was door een bliksem die ik zelf had gecreëerd.

‘Vele doden hangen in de wolken en het bliksemt in een hoge toren’. Dat was mijn achtergrond, kwam ik daar vandaan?

Ja. Daar kom ik vandaan. Onderweg ontmoette ik mijn vader, ik had hem voorbij te groeien. Dat kon ik alleen doen door hem echt te zien. Dwars door mijn loyaliteit heen. Wat zag ik nooit? Het kale, koude en afstandelijke… en dat erkennen was het moeilijkste wat er was. Er was wel liefde en waardering, heus wel, maar er was ook iets anders.. Een kloof, een diepte die me ijskoud aankeek. Wat moest ik hiermee? Liefde maakt blind.

En ik wilde door, met mijn eigen leven. Vijf keer ben ik in die afgrond gevallen. Elke keer kwam ik weer boven. Uiteindelijk had ik genoeg vaardigheden ontwikkeld om een brug te bouwen. Zo kwam ik via een lange omweg aan de overkant.

Daar bouwde ik een fijne plek voor mijzelf en mijn gezin. De boom staat ergens achter het huis. Hij werpt een schaduw over de kloof die er nog steeds is.

De kale boom werpt geen schaduw meer over ons. In het huisje flikkert een klein kaarsje dat een schaduw werpt over de tafel en het licht laat doorschemeren door de ramen. Het is er goed toeven en de deur staat altijd open. Iedereen met warme en licht is van harte welkom.

Het pad gaat door, er is weer ruimte voor het huis, met nieuwe uitdagingen. Is er ook nieuwe ruimte in mijn hoofd? Wanneer wordt het tijd voor een nieuwer beeld om hier weer voor te zetten?

Wie weet.