Het hier en nu en wat daar mee te doen

Gisteren had ik een netwerkdag met mensen die via Linked In spontaan op mijn pad kwamen. 

Eerst in Nijmegen een lunch met Eva: we waren zo enthousiast in onze uitwisseling dat de lunch er zelfs bij inschoot. Wow, wat hebben we veel gedeeld. 

Daarna een vervolg afspraak bij Start Up Nijmegen met Dick. Hoe mooi om daar welkom te worden geheten en er een kans ligt om daar iets mee te doen als ondernemer, of niet. Net wat ik wil. 

Toen wat lege ruimte voor ik weer zou afspreken met mijn vrouw die in Bemmel aan het werk was. Ik besloot naar mijn auto te lopen, om ergens te landen om alle mooie prikkels van de intensieve gesprekken een plek te geven.

En daar ontmoette ik jou. Je vroeg of je iets mocht vragen. Ik antwoordde: “Dat doe je al hè?” En vanuit het niets werd dit de ontmoeting in de kern met de meeste essentie. Ze vroeg om geld voor de nachtopvang. Maar toen ik haar al in de verte zag aan komen lopen, huppelen bijna.. toen zag ik al iets waarvan mijn impuls was om haar te vragen ‘hey wat leuk je te ontmoeten, hoe is het?’

Maar zoiets zeg je niet tegen een onbekende en ik al helemaal niet zomaar tegen een onbekende vrouw. Want dat zou flirten zijn, is de sociale afspraak. Dus ik zei niets. Maar zij besloot wél contact te leggen: Haar tweede vraag: “Heb je misschien wat geld voor me?”

Ik keek of ik cash had, zag een briefje van 5 en vond dat te veel. Ik ga haar 2 euro. En ik vroeg daarna hoe ik haar écht zou kunnen helpen.

Ik keek haar aan en maakte haar een compliment, want natuurlijk wist ik hoe zij naar zichzelf keek vanuit zelfstigma en stigma door anderen. Dat was met die ene vraag om geld wel duidelijk geworden.

Ik zei haar: “Je hebt mooie oprechte ogen, dus je bent een mooi mens. Hoe kan ik je echt helpen?” “Ja met geld, dan heb ik in ieder geval opvang. Heb je anders 10 euro voor me?”

Ik antwoordde: “Joh ik ben goed in ruimte maken in je hoofd, ik heb zelf ook een verleden met gedoe, kan ik echt niks anders voor je doen? Want geld lost niets op en met ruimte in je hoofd kan je zelf oplossingen bedenken.”

Toen zag ik de onrust in haar en ze wilde weglopen.. Toch bleven we in gesprek. En ze vroeg:

“Geloof je in paranormale dingen?” “Ja” antwoordde ik. “Weet je dan of mijn moeder nog bij me is?” Ze keek me met al haar diepte aan en ik zag zulke oprechte eerlijke sprankelende ogen. 

Het leek wel of we in deze ontmoeting pal met onze hele staat van zijn dwars door elkaar heen gingen, zij met haar geschiedenis, ik met de mijne. Geconcentreerd samengebracht in een ontmoeting van 5 minuten.

En ik antwoordde: “We komen elkaar hier niet voor niets tegen, ik voelde het al toen ik je aan zag komen lopen. Mijn moeder overleed ooit op mijn verjaardag, leven en dood op dezelfde dag – en ze is bij me.. en ja daarom geloof ik dat ook voor jou en jouw moeder.”

“Wat moet ik dan doen nu?” , zei ze nu in tranen…En ze begon over het vicieuze cirkeltje en over Iriszorg waar ze hulp krijgt en in vast zit. “Dan moet ik eerst werk hebben.” Ze ging zwaarder ademen en ze bracht haar hand naar haar mond, alsof haar eigen stem verdekt moest blijven.

Ook zag ik hoe ze stilstond én liep tegelijk.. onrustige benen, wat een contrast met haar ogen. “Je staat te trappelen als een eend”, zei ik haar. En deed voor hoe ze stond. “Ja, ik ben altijd heel onrustig.”

En ik antwoordde haar: “Blijf ademen is wat je hebt te doen, het moet naar de grond, je draagt een grote last bij je.. probeer het los te laten. Adem het naar beneden.”

Ze was al weer een paar stappen van me verwijderd. Ze besloot weg te lopen. En ze kwam weer terug.

Ze begon ook over haar vader. Die haar vanuit de hemel verrot scheld, elke dag nog steeds. En ik antwoordde: “Dan is hij niet in de hemel, maar ergens anders. Ergens in een tussengebied.” En ze vroeg: “Staat mijn moeder echt achter me? Ik voel zo sterk dat ze sinds gisteren voor mij heeft gekozen. Ik had een gids, maar die is bij me weggegaan…”

En ik vroeg haar: “Mag ik even je moeder spelen en achter je gaan staan? Dan ga je het voelen.” En ja dat deed ze, ze ging verrassend genoeg zelf voor me staan en zo keek ik naar haar geblondeerde staart. “Wat een mooie staart” zei ik meteen. Vlug draaide ze alweer om, huppelend bijna en met een grote glimlach. En ik vervolgde: “Als ik je moeder zou zijn dan zou ik zeggen dat ik trots op je ben.”

En zo stonden we samen ineens in een familieopstelling, via een spontane ontmoeting. Ergens op een verwaaid en verregend plein in Nijmegen.

“Dank je wel”, zei ze. “Ik zou je wel willen omhelzen.”

“Hoe heet je?” Vroeg ik. “Audry.” “Hoi Audry, ik ben Jeroen.” En ik dacht meteen aan de Audry die ik ken met haar prachtige samenwerking met Pieter en hun boek ‘ De relatie’. Ik heb het boek niet gelezen maar de voorkant vind ik zo sprekend. Buiten ontmoet binnen en vice versa.

“Hier heb je mijn kaartje Audry, als je ooit wil laten weten dat het goed met je gaat over een jaar of tien, dan heb je hier een lijntje. Kijk maar. Het is een kaartje over mijn worskhop, die geef ik over verward gedrag.”

En ik legde haar uit. “Dat trappelen van je? Je staat stil én je wilt lopen. Je bent met het verleden bezig en je wilt verder. Die last van je ouders is zo groot en je staat er steeds tussen, tuurlijk heb je drugs nodig gehad. En tuurlijk wil je een stap zetten die klopt. Maar men ziet niet dat er eerst iets anders nodig is. Je hebt die lijnjes naar die last door te knippen.” En ik maakte een knip beweging boven haar hoofd.

En zo eindigde het gesprek. We groetten elkaar hartelijk. Zij liep verder en ik liep naar mijn auto.

Zojuist hadden onze ogen elkaar gezien. En wat ik haar aanbood, mag ik voor mezelf gaan doen. Lijntjes doorknippen. Lijntjes met mijn verleden. Ik wil ze niet meer nodig hebben. En zo zal de toekomst naar me toe komen, huppelend en met een glimlach, precies zoals Audry voor een moment in mijn leven verscheen.

Dank je wel Eva, Dick én Audry voor deze dag. Een dag vol ontmoeting in het hier en nu.