Goedemorgen!

Wat een aparte uitspraak is dit eigenlijk als je deze letterlijk neemt. Je staat op en aan het begin van de ochtend wens je de ander een fijne dag ná deze dag. Tenminste, je bedoelt wel ‘goede ochtend’ te zeggen, maar onbewust zeg je blijkbaar ook meer: goede… morgen!

En dat brengt me op hersenspinsels rondom onbewuste en bewuste gedachten.

Mijn ideeën hierover? Allereerst zie ik gedachten als vrije energie die door de hersenen kunnen worden opgepikt, zowel in het brein als daarbuiten. Collectief én individueel. Verder ben ik van mening dat onbewuste gedachten ‘er zijn’ en samenklonteren zonder dat dit veel ruimte en energie kost. Een organisch groeiend proces. Ter illustratie: terwijl ik op deze regels hier woorden type, weet ik nog niet waar dit artikel eindigt, al typend brengen de woorden me er heen..en jij als lezer loopt hopelijk een stukje met me mee. Waarschuwing vooraf, het is een lange wandeling. 

Onbewuste gedachten kosten dus weinig energie. Bewuste gedachten daarentegen vragen juist om veel ruimte, kosten energie om ze te verkrijgen, om ze te begrijpen, om ze los te laten en/of om ze niet te vergeten. Wie zich ergert aan deze tekst, zal dat met emotie merken en haakt af. Het bewuste proces kost dan teveel energie. 

Onbewuste gedachten kan je zien als een opslagplek met allemaal organisch gestapelde denkpakketjes in een oneindige ruimte, als een opslag- en sorteercentrum van een grote speelgoedwinkel. Bewuste gedachten zijn in deze beeldspraak als een stapel uitgepakte cadeaus op een eetkamertafel die ook de functie heeft om aan te eten, in een te kleine huiskamer, waardoor meteen veel rommel ontstaat, vanwege het verscheurde inpakpapier. Het blije jarige kind dat er meteen mee aan de slag gaat, om vervolgens verder te groeien, ouder te worden in de tijd, om het speelgoed uiteindelijk links laat liggen. Samengevat: onbewuste gedachten zijn gecomprimeerd, harmonieus en efficiënt in hun stromen. Bewuste gedachten zijn chaotisch, doordrenkt met ruis, onhandig en vol tegenstrijdigheden, wellicht wel met als belangrijskte doel om het onbewuste te geleiden naar waar het moet zijn. Het laagste punt van bewustzijn. Tot op de bodem van ons zijn.

Energie tussen mensen en in een systeem van mensen, lichaam en geest stroomt van hoge spanning naar lage spanning en is op zichzelf zonder oordeel. Het stroomt. Zo denk ik dat onbewuste energie compacte hoge energie is dat naar beneden stroomt en we het ons bewust maken om deze spanning vervolgens naar de grond te brengen, via denken bewegen, handelen, voelen en ervaren wat deze gedachten met ons doen. Kloppend ook dat een verbonden hoofd bovenop ons eigen systeem zit van hoog naar laag, volgepakt met zintuigen die op allerlei manieren deze energie weten te verkrijgen. Een logische plek. Kloppend ook dat we onderop ons systeem gescheiden voeten hebben die met teveel aan spanning kunnen schoppen, trappelen, of wegrennen en energie kunnen verplaatsen van A naar B.

En met deze logica en de tools van ons brein kunnen we dus enigszins sturing geven aan deze energiestromen. Met een essentiële gedachte kunnen we de lading van de energiestroom zelfs omkeren (#omdenken) van plus naar min. We kunnen als een roer energie bijdraaien en als een vergrootglas energie focussen tot een brandpunt. We kunnen het spiegelen, negeren of blokkeren. Coaches en hulpverleners kunnen dat. Ook kunnen we er anderen mee pijn doen, manipuleren, liefde ermee geven. En wat je aandacht geeft groeit.

Helaas denken velen van ons met deze tools van denkkracht ook almachtig te zijn, of te ervaren dat dit het enige is wat er werkelijk is (de wetenschap), maar dat is natuurlijk onzin. Net zo goed dat wetenschappers mijn schrijven omgekeerd onzin zullen vinden. Ook dat is kloppend, want in het grote geheel der dingen streeft alles – en dus ook energie – naar evenwicht en balans. Wederzijds beleefde onzin laat zich eenvoudig tegen elkaar wegstrepen.

Ik schrijf het al vaker. Er is veel overlap in het begrijpen van sociale dynamieken tussen mensen (groepsdynamica) en de termen die we in de natuurkunde hanteren. Spanning, weerstand, resonantie, coherentie. Het geeft mij als mensen-mens in ieder geval veel inzicht. Andersom zijn er heel wat wetenschappers, waar mijn denken bij hen stuit op weerstand. Ik raak dus een gevoelige snaar(theorie 🙂 ). Om nog maar te zwijgen over het buikbrein dat met anderhalve kilo aan lichaamsvreemde bacteriën weer aansturing schijnt te geven aan dat controlecentrum dat ons doet geloven dat we zelf de regisseur zijn van ons denken. Uit eigen ervaring weet ik dat ik-mijn-denken niet zelf regisseur is, anders waren bepaalde crisiservaringen die ik nooit heb gewild, ook nooit gebeurd, maar daar kom ik zo nog op.) 

Even een sidestep. Als ik met mijn verkeerde been uit bed stap en ik ervaar de dag die volgt als een rotdag waarbij van alles niet lekker loopt? Dan is de verklaring makkelijk: “ja ik voelde ‘em al vanochtend, dit gaat ‘em niet worden, ik zit niet lekker in mijn vel en daardoor ging alles mis, was ik mijn sleutels kwijt, morste ik koffie en reageerde ik geagiteerd naar mijn collega.” 

Maar stel nou dat je ‘onbewuste ik’ dit allemaal de nacht ervoor al heeft voorvoeld. Dat deze dag dus eigenlijk op onbewust energetisch niveau al heeft plaatsgevonden? En dat je met de gevolgen daarvan blijkbaar al wakker wordt? En je systeem je dus eigenlijk wil waarschuwen? ‘Wees mild voor jezelf vandaag, want er komt niet zo’n leuke dag aan…’  Dan zijn die ogenschijnlijke kleine tegenslagen niet de issues om over te piekeren. Dan kan je concluderen dat je met je (on)bewuste heldere denken ‘elders’ hard aan het werk bent en je de gewone dagelijkse routine wat uit het oog verliest, mét wat ‘collateral damage’. Je bent dus heel bewust dichtbij jezelf en je stapt dus eigenlijk met drie benen tegelijk uit bed. Bij deze bespeurde weerstand gebeurt er dus iets in een energiestroom in combinatie met een blokkade, en dat genereert opnieuw weer iets: Warmte. Of energie om iets aan te pakken, al of niet bewust. Al of niet gewenst.

Omgekeerde werkelijkheid dus en een ervaring van omgekeerde tijd, zo lijkt het. Humeurig zijn als gevolg van iets dat oorzakelijk nog niet heeft plaatsgevonden. Het raakt aan het gedachtengoed wat ik heb over mijn psychose-ervaringen. Ik heb in zulke perioden waar ik er vijf van op mijn naam heb staan, geen beperkt werkelijkheidsbesef, ik heb er een extra werkelijkheid bij. In een andere werkelijkheid ben ik een grote puzzel aan het oplossen voor mezelf én voor anderen en ik neem het verlies van eigen behoeften en realiteit op de koop toe, zo belangrijk vind ik deze zoektocht blijkbaar. (Waar dit schrijven dus een bewuste uitrol van is.)

Op het hoogtepunt van mijn waan was ik er dan ook van overtuigd dat in mij twee entiteiten leven: eentje die van toekomst naar verleden leeft en eentje die van geboorte naar dood leeft. We zijn gewend om die laatste entiteit te ervaren in onze chronologische tijdbeleving. Met deze vorm van beleven, ontkennen we dan dat andere deel dat ook in ons huist? Was dit mijn eerste kennismaking met dat sterke levendige toekomstdeel in mij? En werd ik daar zo bang van dat alle grond onder mijn voeten wegviel, omdat deze realiteit te groot was om ‘bewust van te worden?’ Dan is het een zegen dat mijn brein allerlei wel aan te nemen futiele belevingen projecteert zodat ik deze dagen toch levend door kon komen. Met andere angstige wanen dus, over dat ik vergiftigd zou worden door de medewerkers in het ziekenhuis. En tja, als je bekijkt wat voor onnatuurlijke stoffen er in medicatie zitten, kan ik ook die werkelijkheid niet ontkennen. Die afgeleide angst werd zo geregisseerd dat ik mijn ware angst kon behappen.

Het gaat dus steeds om stapje voor stapje te erkennen wat er is. Zo zie ik rouw en trauma ook niet meer alleen als iets vervelends. Het is gestolde energie die net zo lang wacht tot je systeem klaar en sterk genoeg is om het aan gaan en aan te raken. Niet om dan alleen maar pijn te voelen. Nee, het is dan de brandstof waarop je terug kan gaan naar het moment in de tijd dat het trauma zich voordeed. Én het is de energie die je weer terugbrengt naar het hier en nu, met een nieuwe helende ervaring meegenomen. En wat blijkt? Nadien voelen mensen zich meer ontspannen en rustig. De spanning is er uit, er is weer een stromend circuitje gelegd en de blokkade die een functie had is deels of zelfs voor altijd opgeheven. 

Dat iedereen collectieve rouw en trauma met zich meedraagt? Ook dat is van onbewust naar bewust aan het gaan. Met op 4 mei een grote bewustwordingsactie, toen onze Koning Willem Alexander ons deelgenoot maakte van zijn bewustwordingsproces rond dit thema. “De oorlog zit in ons allemaal – we geven het van generatie op generatie aan elkaar door.”

Deze helderheid over transgenerationele overdracht heb ik eerder opgedaan in eigen ervaringen van herstel én in het werken als coach ten behoeve van anderen. Dit gedachtengoed kost me weinig energie om over te schrijven. Het staat op zichzelf. Het geeft me zelfs energie om dit te delen, omdat ik ergens aanvoel dat de wereld hier behoefte aan heeft. Anders gezegd: los van mijn eigen energiesysteem ben ik een stroomschema aan het knutselen om verbinden te leggen door een ongerept veld heen, waar deze verbindingen er nog te weinig zijn. “Aandacht voor trauma in een GGZ? Graag! Lees ‘Traumasporen’ van Bessel van der Kolk en kijk ‘Cracked up’, op Netflex,” schreeuw ik tevergeefs (?) als een roepende in een diepe kloof ergens in de woestijn, ook om andere vergelijkbare bruggenbouwers die aan dit stroomschema werken in beeld te brengen. Tussen hen en mij zijn de routes gelukkig wel gelegd, wat ook gepaard ging met veel emotie trouwens.

Waarom ik dit schrijf en steeds verder uitwijdt naar een ogenschijnlijk nergens?

Ik moet in het hier en nu aan de slag met mijn ZZP-werk. Offertes schrijven, belastingwerk en administratie. Ik voel lijfelijk veel weerstand, wil het niet aangaan en ben me er ook bewust van dat ik mezelf alleen maar meer frustreer als ik het uitstel. Ik zal wel moeten, gezien de deadlines.

Mijn hoofd raakt overbelast, ik voel buikpijn bij de gedachte dat ik dit allemaal niet kan en wil, dat ik met mijn geldacties bijdraag aan een systeem waar ik niet achter sta. Dat ik door een heel groot doolhof mezelf een uitweg heb gepuzzeld dat los staat van geld en economie en dat ik nu dus terwijl ik dit schrijf met kotsende neigingen mezelf moet dwingen om terug dat doolhof in te gaan, omdat ik net als alle andere mensen, mezelf moet zien te verkopen, geld moet vragen voor mijn verdiensten en dat vervolgens in een aangifte op moet geven aan een ziek systeem. Aangifte.. gift of gif?…associeert mijn hoofd weer van onbewust naar bewust. En is dit schrijven nu ‘mijn verleden ego’ die de toekomst als een giftig doolhof ziet? Of is dit schrijven ‘mijn toekomst-zelf’ die al reflecterend en meanderend me iets wil laten zien dat er meer is dan het gif alleen en me daarmee weer uit dit oneindig lijkende doolhof leidt?

Al deze gewaarwordingen kosten me dus bergen aan energie. Zucht. Van onbewuste naar bewuste gedachten. Hier dwars door heen heb ik bewuste acties te ondernemen. Dat vraagt ontzettend veel van me elke keer, waardoor mijn routine vaak ontbreekt. Alsof ik autorijd met alleen een startmotor die telkens uitvalt door overbelasting. De daadwerkelijke motor die mij als voertuig zou moeten ondersteunen om van A naar B te bewegen heb ik blijkbaar onderweg ergens afgebroken. Ik heb daar een denkmotor van geknutseld die zich bezig houdt met andere auto’s én wegen, inclusief de mensen die druk zijn met hun eigen autopech. Met hun grootste issue: ‘deze denkmotor loopt vast en is in conflict met zichzelf, want het klopt allemaal niet meer.’ Zo schrijdt ik zelf ook voort in dit feest van (h)erkenning,  een meter per uur op een breedgebaande snelweg langs een net zo hard zuchtende natuur. Met mensen achter me die willen aanhaken op de individuele stappen die ik zet. Krachtige stappen die ik niet betaald krijg overigens. Want je krijgt alleen maar betaald voor de zichtbare en meetbare bewegingen die je binnen een economisch systeem maakt. Wat iemand buiten dat systeem doet, daar heeft het systeem zelf geen sjoege naar. Sterker nog, dat wordt zelfs tegengewerkt als het systeem merkt dat je het systeem wil veranderen. Want een kenmerk van een systeem? Het wil zichzelf in stand houden.

De kracht van taal. De kracht van onbewuste gedachten: ‘Goedemorgen’. Ik wens mezelf een goede dag na vandaag, zodat ik de huidige dag daadkrachtig en goed door kom, met acties die moeten en die ik weet af te ronden. En dat wens ik iedereen toe die ervaart vast te lopen met zichzelf. Tegen mezelf en de ander zeg ik hier: “Heb de kracht om losse eindjes aan elkaar te knopen, zodat iets rond wordt en iets groters tot afronding komt, wat dat dan ook maar mag zijn.”

Good morning en good mourning, en dat allemaal op dezelfde dag.

En hup weer een associatie, morning en mourning (rouwen) met de toevoeging ‘op dezelfde dag’, dat me weer herinnert aan een eigen gedicht op gedichten.nl 

Zojuist ging dit gedicht zoeken en stuitte eerst op deze: 

Kwantummechanica..en ik.. en u

Eén deeltje is hier én hetzelfde deeltje is daar
En oneindig daar en daar eventueel
Het lijkt zo raar, want kijk je er naar
Dan zijn alle extra deeltjes plotseling teveel
En is het ene deeltje ‘slechts’ weer één geheel

Waar ben IK nog? Men zegt: “Het is echt waar!”
Ze tonen foto’s in film en boek*… 
Tenslotte schrijf ik hier, zonder dat men kijkt
Tegelijkertijd ben ik daar, zonder dat men kijkt
In zelfonderzoek

Maar het gaat nog verder 

Tijd en ruimte spelen een vrolijk spel
Wat was er eerder niet en daarvoor ineens weer wel?
Zag ik eerst de film en schreef ik dit nadien?
Of ben ik de film gaan kijken, 
Omdat u dit zou zien?

En waardeert u zo dadelijk dit werkje met laag? 
Dan is dit een antwoord maar ook weer een vraag 
Iets wat ik niet negeer
Waardoor u daarvoor (wie weet) niet ziet
Ik schrijf dit schrijven wel niet.

* What the bleep do we know!?  (Zwali 7 apr. 2008)

Om vervolgens het juiste gedicht te vinden over twee belevingen op dezelfde dag, de directe aanleiding vandaag van het het zoeken naar dit gedicht:

Op dezelfde dag

Op een dag lag
Je laatst bij ons in de straat
Zomaar op de stoep
Iets voorbij de hoek:
Een pop met gele haren
En een rode broek
Die omhoog kijkt naar de blauwe lucht
Kind waar ben je
En kom toch tot bedaren
Je mammie troost je wel
En je vindt die pop weer snel
Als je thuiskomt
Bij de voordeur op de grond
Zit hij trots te wachten
In de middagzon
En ben je het bij het eten
Allang alweer vergeten

Op eenzelfde dag lag
Ergens in een straat
Zomaar op de stoep
Iets voorbij de hoek:
Een vrouw met zwarte haren
In een lichte doek
Starend in een grauwe lucht
Kind waar ben je
Niemand die je troosten kan
En wat moet je dan
Als je thuiskomt,
zittend naast je moeder,
Naast je huis in puin
Niemand die op je wacht,
en je voelt je zo verlaten
in die ergste komende nacht
die je nooit meer zal vergeten

Twee rampen op één dag
Een kleine en een grote
Die ik door volwassen ogen zag
En het verschil vergrootte

(Zwali 8 apr. 2003)

Opvallend om onverwachts te zien dat ik het in verschillende jaren schreef (2007 en 2008) en dat er precies 1 ‘goede morgen’ tussen beide dagen zit: die van 7 naar 8 april.  En die dagen zijn weer overeenkomstig met de jaren (7 en 8.)

Zeven is het getal van volmaaktheid en acht is het symbool van de lemniscaat, de gekantelde acht die laat zien en ons bescheiden toont: dat alles eeuwig stroomt. Hoe dit stromen gebeurt kunnen de meesten van ons niet duiden. Termen als serendipiteit en synchroniciteit kunnen we wel ervaren. Zoals ik hier als schrijver ook getuige van ben. Ik zocht iets en ik vind iets anders.

Dat gedicht en de eeuwige acht brengt me in het hier en nu na veel input en energie weer bij mezelf. Ik verloor mijn moeder op mijn 15^de verjaardag. Ik was dat ‘kind in die ergste komende nacht’. Beetje bij beetje geloof ik dat er aan die komende nacht een einde komt. Onderstaande net verzonnen woorden bezegelen mijn aanname.

Groots

Hoe ik als kind dacht
Later oud te zijn?
Hoe ik als ouder denk
Kind te zijn geweest?
Ik zie in ogenpracht
Het verschil is klein
Leef het leven, schenk
Creëer jezelf tot feest

(Zwali 17 mei 2020)