Vandaag was het koningsdag zonder feest. Je zou kunnen zeggen dat we het beste ervan hebben gemaakt.
Ik kreeg de gedachte erbij van ‘verlies vieren’.
Voor het eerst in mijn leven heb ik bij mijn eigen huis de Nederlandse vlag mét oranje wimpel uitgehangen.
Praktisch gezien hadden we sinds we ons huis kochten in 2010 niet zo’n vlaggestokhouder aan de buitenmuur. Sinds vandaag wel. En de wimpel was ook een hele ochtend zoek, maar dat terzijde.
Mijn vrouw en ik klaarden dit klusje in de voortuin samen. Herkenbaar, zo’n huis- tuin- en keukenklusje dat je al die jaren niet doet. Nu wel, want we hebben tijd, we zijn thuis en we feesten niet elders.
Met de vlaggenstok in haar handen vraagt ze mij: “Hee, is deze nog uit je ouderlijk huis?”
En zo vertel ik haar hoe mijn moeder mij beschreef in haar dagboek dat ze bijhield toen ze kanker had. Ergens in 1989 beschrijft ze hoe ze zich verheugt om uit het ziekenhuis weer thuis te komen na een operatie. Ook beschrijft ze hoe ik als veertienjarige groter aan het worden ben en hoe ik dus naar haar thuiskomst uitkijk.
Dan volgt een mooie passage: Zo bijzonder vond ik haar ontslag uit het ziekenhuis, dat ik had bedacht de vlag uit te hangen. Dat ik bang was dat ik het in de ochtend zou vergeten en dat ik deze vlaggenstok daarom zo’n beetje mee naar bed had genomen.
Toen ik dit dagboekfragment jaren later teruglas, voelde ik zoveel verdriet en erkenning tegelijk. Een bevroren moment in de tijd waar ze liefdevol naar me kijkt en ik naar haar.
Fijn dat ik dit verhaal terloops met mijn vrouw deel tijdens dit klusje. “Dit is dus de eerste keer dat ik na die actie destijds deze vlag uithang”, zeg ik trots.
Een paar uur later is de lijm opgedroogd en kan de vlag daadwerkelijk opgehangen worden. Ik besluit een foto te nemen, met deze blog al in mijn achterhoofd, omdat ik paralellen zie in beide dagen, toen en vandaag.
Ergens was het destijds wel duidelijk dat we richting een ramp koersten. Maar liever ontkenden ik die waarheid van naderend verlies. Want daarmee hield ik elke dag leefbaar. Als iets belangrijk is in zware tijden, dan is dat het wel. De dag dragelijk door zien te komen. Liever samen een verlies vieren met selectieve ontkenning dan keihard de waarheid incasseren en alleen ons verlies nemen.
En zo zal koningsdag 2020 wellicht ook de geschiedenis in gaan. Een feestdag waar we samen verlies vierden en de winst leerden zien in andere dingen, dan alleen de winst waar we ‘normaalgesproken’ voor gaan.
De vlag staat inmiddels in de gang geparkeerd: 4 en 5 mei komen eraan.
Prachtig Jeroen.
Dank je Ilse, fijn om jouw reactie te lezen hier. ?