Precies drie jaar geleden schreef ik mezelf in als ZZP’er bij de Kamer van Koophandel.
Destijds had ik een vast contract bij een grote welzijnsorganisatie die mij weer uitleende aan een opleiding voor ervaringsdeskundigheid. De bestuurder van de welzijnsorganisatie vertelde me destijds dat deze opleiding zou stoppen en daarmee zou ik weer terugvallen in mijn eerdere rol van begeleider.
Terug in mijn oude rol? Ik wil juist een stap vooruit maken! En dus besloot ik vanaf dat moment een stap te zetten in het onbekende. Een stap vooruit zonder houvast, zonder financiële zekerheid.
Wat ik losliet? Mijn lieve collega’s, mijn dierbare studenten, mijn werkplek – de opleiding zelf, die ik nog steeds een warm hart toedraag.
Vorige week mocht ik nog één keer opdraven als externe beoordelaar bij een van de laatste studenten van de lichting die startte in de week dat ik destijds stopte in mei 2018.
Maar dit moment, 17 april 2017, dit was het moment dat ik mezelf afsneed van financiële zekerheid, niet meer gebonden aan een vast salaris en gelukkig zat ik ook niet meer vast aan de begrenzing in mijn persoonlijke groei die ik steeds voelde. Ik koos voor mezelf. En ik koos voor mijn gezin. Werk op plaats drie, dat zou mijn volgorde in prioriteit worden.
Ik ben er al die jaren nog niet gerust op geweest.
‘Waar twee ZZP’ers slapen op één kussen, daar slaapt een schuld tussen.’
Ik zeg bovenstaande wel eens als grap, maar er zijn politici die hier heel serieus zo naar kijken met de norm: Dat risico neemt een ZZP’er zelf en dus is een schuld zijn eigen schuld.
Destijds had ik zelfs nóg een andere aanstelling en dat werd dus een druk jaar. Twee banen, gecombineerd met ZZP en een pilot om de workshop met Virtual Reality goed van de grond te krijgen. Alles om maar te zorgen voor een goede vlucht op het moment dat ik van die bergtop zou springen.
Gelukkig had ik nog maanden ww opgebouwd om de overstap naar volledig zelfstandig te kunnen overbruggen. Een parachute zegmaar.
1 maart 2020. Mijn agenda met zzp-opdrachten is gevuld. Tot en met einde 2020 heb ik opdrachten staan. Voor het eerst zonder WW-support én helemaal 100% contractloos. Wat een mooie aanloop en dito sprong heb ik genomen! Iets om trots op te zijn.
Nog steeds met die angst. Verdien ik genoeg voor mijn gezin? Kan ik mijn hypotheek betalen? Kunnen we wel op vakantie?
Ineens is daar Corona en is mijn agenda plotseling zo goed als leeg. Wat een timing als ik naga dat mijn carrière in werk in 1997 is begonnen en ik uitgerekend precies in deze maand dit zo meemaak? Of heeft het precies zo moeten zijn?
Ik ben geland – nu is de rest in vrije val?!
17 april 2017. De medewerker van de KVK loopt weg om iets te kopiëren. Het duurt lang en dus besluit ik op een wit vel snel iets te schetsen.
Zoals ik er nu naar kijk: Het lijkt wel een doolhof die bij een soort letter S van ‘start’ begint. Net als bij Monopolie. Dan zijn er allemaal golvende krabbels door het doolhof heen. Alsof ik schets hoe ik ga lopen: bovenlangs, links rechts, spanning…en weer door.
Uiteindelijk kom ik rechtsonder uit. Een groot omkaderd vlak met een spiraal waar je met een beetje fantasie een C-vorm in die spiraal ziet. Spiralen zie ik als crisisbeweging, in psychose tekenende ik ze ook veel. Nu zitten we met elkaar in een grote Corona-crisis, oftewel in een collectieve massapsychose.
Voor mij is het net zo spannend en onzeker als in 2017. Met één verschil: ik heb de kaart van deze 3 jaar durende doolhof al één keer doorlopen én ik heb hem hier bij de hand.
Laat ik besluiten het een tweede keer te doen. Nog zo’n rondje. De volgende update over dit proces komt in april 2023. Ga ik ondertussen al bibberend weer hoekjes om, verkeerd lopen, omkeren, opnieuw richting kiezen…wetende dat ik precies uitkom waar ik steeds moet zijn. Want hoe raar dat ook mag klinken, dat overkomt me steeds.
En praktisch gezien weet ik donders goed waar ik moet zijn. Bij mezelf, bij mijn gezin. De rest komt.