In dit artikel op Linked In werd voor mij weer eens zonder concrete pointers duidelijk hoe de farmacie de verzekeraars vastzet en hoe daarmee zelfs de minister niet de beweging maakt die zo nodig is.
Zeg maar gerust: ‘Bijwerkingen van medicatiebeleid op macroniveau’, ze mogen wat mij betreft ook in elke bijsluiter. ‘Kans op minder daadkracht onder politici.’
En dus schreef ik een uitgebreide reactie. Deze reactie zette mij vervolgens aan om mijn oude pleidooi weer eens te laten vlammen. Oud zeer dat nog steeds een bron van energie is.
Hier dus een nóg uitgebreider vervolg. Leeswaarschuwing: ik heb alle ruimte genomen om uit te weiden. Dit artikel leest in pakweg 10 minuten.
‘Wonderpil’
De farmacie heeft in de GGZ een zieke positie ingenomen. Men verdient grof geld met het verstrekken van medicatie waarvan we inmiddels allemaal weten: het bestrijdt symptomen, medicatie lost individuele problemen niet op.
En dus maakt de farmacie als pokerspeler in dit spelletje (dat om veel geld gaat) heel veel winst, maar staat het zelf op verlies. Hedendaags hebben ze namelijk hele slechte kaarten in handen.
Hun inzet is hoog. Hun hele verdienmodel komt aan een zijden draadje te hangen. Wat als iedereen ziet hoe slecht hun hand is? Wat als iedereen ontdekt hoe ze al jaren het spelletje naar hun hand zetten, zichzelf sterke kaarten toe-eigenen met gemanipuleerde onderzoeksuitkomsten, vele lobby’s financieren en artsen voorzien van inkomsten en mooie congressen om ze te vriend te houden? Dáárom is er denk ik zoveel weerstand op het afbouwen van medicatie. Want de farmaceuten weten: dit is het begin van het einde. Als patiënten ervaren dat ze zich beter gaan voelen? Dan gaan meer mensen afbouwen. En nog meer. Tot we (arts én cliënt) ontdekken dat de hele medicatie-mindset niet klopt.
De farmacie heeft miljarden verdiend en nog: zodra farmaceuten een marktpositie hebben, verhogen sommige farmaceuten de prijs van medicatie tot het maximale toelaatbare. Talloze voorbeelden zijn in de krant te vinden. Er wordt niet tegen deze mogelijkheid opgetreden. Wel worden patiënten financieel gecompenseerd, maar al het geld gaat nog steeds de verkeerde kant op.
Een kat in het nauw maakt rare sprongen. De farmacie is bang, ondanks hun enorme machtspositie. Hen is er alles eraan gelegen deze valse positie vast te houden. En precies dit vasthouden is wat ik proef in het bericht over afbouwmedicatie.
Zelfs de minister wordt in dit vasthouden vastgezet, samen met of door de verzekeraars. Een soort van gijzeling dus. Tja, met miljarden in je achterzak kan elke machtsmalloot in de huidige samenleving waar narcisten aan de top staan van elke machtsstructuur dat doen.
Gelukkig is het leven een aaneenschakeling van veranderingen. Met de komst van internet hebben mensen, groepen en samenlevingen zich ontwikkeld tot meer bewuste individuen die krachten kunnen bundelen, informatie sneller kunnen uitwisselen en (gratis) delen. Daarmee zijn de narcisten in de wereld zeker niet verdwenen. Maar dat terzijde.
Steeds meer zie ik op macro niveau niet kloppende zaken omvallen. Zaken die het licht niet konden verdragen worden getackeld: witwaspraktijken bij banken, #metoo-affaires, de panamapapers en ga zo maar door.
Ook is het beeld veranderd hoe we individueel naar een krachtig mens kijken. Een mens is niet òf ziek, òf gezond, is niet gek òf normaal. Iedereen is kwetsbaar en wie sterker wil worden in het leven doet er goed aan om sterke verbindingen aan te gaan met andere mensen. Als je dat tijdelijk niet goed kan, zijn er gelukkig naasten, vrijwilligers en professionals die je daarin kunnen ondersteunen. Ze maken je niet beter, ze helpen je (hopelijk) zelf weer te gaan zorgdragen voor een sterker eigen netwerk. Dat is ook mijn eigen ervaring, als mens, als burger als cliënt én zelf als zorgprofessional.
Een psychisch kwetsbare mens heeft in mijn optiek (met veel ervaring in meerdere verschillende rollen) dus alles te maken met een kudde mensen die onderling niet sterk met elkaar verbonden is.
De ketting is zo sterk als de zwakste schakel, maar dan andersom: de mens heeft baat bij een krachtige sociaal gezond verbonden groep.
In dat loze gat, die missende schakel, of die lege ruimte binnen de kudde (letterlijk en figuurlijk), dáár is de farmaceut met zijn pilletjes in de jaren zestig van de vorige eeuw in gesprongen. Toen opbouw, economie en winst de voornaamste drijfveren van de mens werden. Het maakbare mogelijk maken. En wie als mens stuk is? Daar stoppen we medicatie in.
De GGZ-systemen volgden deze mindset gedwee. Zogenaamd om de kwetsbare patiënt te beschermen, te helpen, te redden. Wel met een goede intentie geloof ik oprecht. Alles wat maar stuk kon zijn werd beschreven aan de hand van de DSM. Het beter maken werd een denkconstruct.
Helaas gebeurde het omgekeerde in de bossen, ver weg van het gewone leven. In grote GGZ-palviljoens werden mensen als kasplantjes in leven gehouden door hoge dosering medicatie die ervoor zorgde dat ze weinig meer voelden of hoefden te voelen. Niet de stress van de kudde en ook niet de verbinding met de kudde. En ook niet de pijn en de rouw van het er niet meer bij horen.
In plaats van oprecht helpen (dit wil zeggen: trauma behandelen) werd juist de pijn verzacht met allerlei soorten pillen. Ze waren in een wereld beland die me doet denken aan de film ‘The Truman show’. Alles werd voor ze geregisseerd. Maar helaas. de trauma’s waar deze mensen onder leden? Die werd niet of nauwelijks behandeld. We wisten immers niet dat dit de bron was van vele ziekteverschijnselen.
(Lees hierover het boek: Traumasporen van Bessel van der Kolk.)
Wat een krachtige beweging is er in Nederland rond 1980 ontstaan met de mensen die mét medicatie en ondersteuning van derden wél zijn gaan voelen, wél weer een plek hebben gevonden, een positie hebben bevochten en gekregen in de samenleving en wél hebben laten zien dat ze erbij horen?
Dit was een proces van boos zijn tégen deze gevestigde orde. Dit proces ontwikkelde zich de afgelopen 20 jaar tot het huidige ervaringsdeskundige perspectief ‘samen werken mét de GGZ. En ook hier treden nu weer verschuivingen op. Teveel mee en samen vloeien in een systeem en samenleving dat verre van op orde is, vraagt om alertheid waar te staan met gezond gedachtengoed, zonder dat het ten koste gaat van anderen. Hier zijn we nog lang niet uit.
En toch, met dit krachtige verhaal van persoonlijk en collectief herstel, een avontuur op zich, hebben de huidige ervaringsdeskundigen wél sterke kaarten in handen. Ze tonen namelijk de nood van echt contact met elkaar hebben, de essentie van ‘samen leven’, de behoefte aan sociale steun en verwantschap, de behoefte aan zingeving en op een natuurlijke gezonde manier omgaan met jezelf, je lijf, de mensen om je heen, de natuur…en het toont een veerkrachtige dynamiek in het grote geheel. Hoe herstel een lang proces is van zelf en samen aan de slag gaan met wensen en doelen. Met ieders eigen geschiedenis, heden én mogelijke toekomst. Met support van naasten én van je netwerk dus.
Daar is geen pil voor nodig.
Dat we met elkaar wakker worden en ontdekken dat hier geen pil voor nodig is? Dat zou ik nou willen voorleggen aan alle farmaceuten. Maak dat maar eens, dan mag u weer meespelen. En precies hier komen we uit op het punt waar ik u als lezer naar toe wil brengen, na al deze associaties van macro- tot microniveau. Bij een gekke gedachte:
Want het idee dat je één schaap in een zieke kudde beter maakt met het geven van een pilletje aan datzelfde schaap, is natuurlijk net zo’n zot idee als een pilletje maken waar een hele kudde gezond van wordt én daarmee ook een enkel schaapje. Beide ideeën slaan kant nog wal. Waarom geloven we dat eerste idee dan wel al 60 jaar?
Daarom draai ik het bewust om, zodat we ineens snappen hoe raar we al die jaren hebben gedacht met elkaar. En dat geeft niet, dat is oké, we dachten oprecht dat dit de beste weg was om in te slaan. En dat was met de kennis die we toen hadden ook zo. Maar nu niet meer.
Dus farmaceuten: Kunt u een pil maken waar een hele groep mensen ineens van opknapt? En dan het liefst een vorm van medicatie die maar door één groepslids wordt ingenomen? En dat dan de hele groep dan opknapt? Fijn. En dan graag zonder bijwerkingen. In de afbeelding hierboven ziet ie er zo uit. Ik heb em ‘Prosocio’ genoemd, niet te verwarren met ‘Prosecco’.
Of nee? Kunt u dat niet? Och nee, natuurlijk kunt u dat niet. Want een hele groep beter maken via medicatie geven, daarvan is gebleken, dat kunt u ook niet. Daar knapt geen enkel individu echt van op. ‘Psychische ziekten’ zoals u ze noemt in uw DSM-handboek zijn sinds de jaren 60 alleen maar toegenomen in plaats van afgenomen. De GGZ zorg wordt almaar duurder.
Dus voor u is dat natuurlijk winst. Letterlijk en figuurlijk. Hoe lang nog? Hoe lang houdt u uw kramppositie nog vol? Gaat u zelf aan de spierverslappers? Dat zou ik u bijna gunnen, zodat u ervaart wat kramp door een overdosering Haldol met een lijf doet. Dus blijft u gerust nog even in uw bange machtskrampen hangen. Richt ik me ondertussen weer op mijn medemens.
Daarom, beste mensen. De ziekgeestige farmaceuten die miljarden verdienen aan de zieke gedachte dat zieke mensen blijven geloven dat een chemisch ongezond pilletje helpt?
Zij spelen een sterk spelletje poker en ze bluffen dat het een lieve lust is. Inmiddels heb ik er plezier in hun gedrag te ontmaskeren. Ik zie aan alles: Wat hebben zij slechte kaarten in handen!
Hoe lang geloven we dit pokersprookje nog?
De realiteit voeg ik er aan toe dat ik zelf nog steeds afhankelijk ben van medicatie. Dat brengt nuance. Ik ben niet tegen medicatie. Ik ben tegen leugens, tegen macht, tegen onrechtvaardigheid en tegen valsspelen.
Nog een nuance. Een praktijkvoorbeeld: Ik ben niet tegen Ritalin als medicatie. Wel ben ik tegen het idee dat van de groep van 100 kinderen die Ritalin voorgeschreven krijgt, er 20 kinderen zijn waar dit noodzakelijk is en waar 80 kinderen met aangepaste voeding geen klachten zouden hebben. Al vraagt die aanpassing veel van kinderen en ouders. Let wel, voor 80% is er dus wél een alternatief. En die oplossing en dat onderzoek door een Nederlandse dame? Dat is jaren NIET gesubsidieerd door de farmaceuten. Snapt u? Want dan maken ze via die drukke kinderen minder winst.
Ik slik al 27 jaar medicatie. Mijn gevoeligheid voor spanning en energie is de afgelopen 27 jaar toegenomen in plaats van afgenomen. Dat noemt Jim van Os in deze blog ‘dopamine-supersensitiviteit’. Daarnaast ben ik hersteld van klachten, omdat ik sterker ben geworden. Mijn systeem en lichaam is door deze chemische dekmantel blijven zoeken naar contact, is nog fijngevoeliger geworden om door die chemische filtering heen, balans te hervinden. Om antwoorden te vinden die wél kloppend en eerlijk zijn. Naast dit persoonlijke proces ontwikkelde ik een leven met werk en gezin, het meest gezonde netwerk dat ik me maar kan wensen.
Zo heb ik essentie en vertrouwen leren ervaren, bij mezelf en bij anderen. En dat leerde ik steeds sneller te kunnen inzetten. Wellicht mag ik u farmaceuten daar voor bedanken zelfs. Zoals Obelix in de ketel met toverdrank viel en superkrachten heeft ontwikkeld, zo kijk ik nu helaas te snel door alles heen. Ik kan aan de farmaceuten zeggen, ik geniet van mijn kracht én het kost ook veel. Zoveel meteen kunnen ‘zien’ en alles zo intens ervaren vraagt veel. Want ‘alles’ is nogal veel als je geen filters hebt en zo gevoelig bent.
Toch besluit ik met een vorm van waardering. De natuur is iets moois, het streeft naar heling en balans. Ik betaal een hoge prijs voor het dwars door dingen heen kijken. Het mooie: ik kijk dwars door het pokerspel van de farmacie heen, ik zie hun kaarten. Daar heeft de natuur uiteindelijk voor gezorgd. Dat heet ‘natuurlijk herstel’. Al de miljarden op de bank gaan de farmaceuten hier niet mee helpen.
Ik hoef van de farmacie niet te winnen, ik ben voor hen geen partij. Dat maakt dit verhaal voor mij zo mooi.
Om Cruijfiaans te eindigen: Ik zal nooit van de farmacie winnen, zij zullen wel verliezen.
GGZ-Farmacie: Alvast sterkte met het nemen van uw toekomstig verlies. Over 30 jaar bent u vast en zeker definitief uitgespeeld. Ondertussen draag ik mijn steentje bij aan een gezonder netwerk en een gezonde samenleving voor mijzelf en de anderen met mij. Dat zou u ook kunnen doen met al uw geld: investeren in een gezonde samenleving.