“Kom eens boven kijken”, vroeg mijn elfjarige dochter met een trotse glimlach. “Want ik kan het niet naar beneden brengen.”
Ze laat me binnen op haar kamer, die steeds vaker verboden terrein voor ons is, naarmate haar pubertijd een welkome intrede doet in ons gezin.
Ze toont me de binnenkant van haar kamerdeur, waar we destijds een krijtdeur van hadden gemaakt.
“Wauw wat een mooie creatie, de letter H van Home, als een huisje, wat een prachtige welkomtekst, mooi zeg”, zeg ik enthousiast tegen haar. “Mag ik er een foto van maken om te delen?” “Jahoor natuurlijk”, antwoord ze resoluut.
Waarom ik dit wil delen? Omdat ik de beelden herken die ik eerder zelf maakte, waarbij ik erin geloof dat mijn dochter deze (onbewust?) overneemt.
Zo tekende ik tijdens mijn eerste psychose op mijn 18de mijn vader aan een parachute (ik vertel erover in mijn TEDx talk, tekende ik een ballon in een periode van verwerking toen ik 22 was.
Foto’s:
Zo tekende ik ook de samenleving als systeem in de vorm van hoge gebouwen rond mijn 40ste en al die verschillende elementen zag ik terug in haar krijttekening die ze vanochtend maakte. Mét een groot verschil: dit is háár creatie, met een unicorn bovenin.
Ook het feit dat ik destijds in 2011 in de isoleercel dagelijks mijn deur helemaal vol krijtte en dit achteraf gezien mijn bevrijding bleek te zijn, raakt wel aan dit mooie moment in het hier en nu.
Foto’s:
Het is allemaal geen harde wetenschap wat ik hier duid. Wel is het steeds meer bekend hoe trauma overerving door de generaties heen plaatsvindt. En zo ervaar ik dat binnen ons gezin ook, zij het inmiddels op een luchtige manier. Mede dankzij mijn dochter.
Zulke terloopse ontdekkingen toon ik anderen graag. Niet vanuit de wetenschap, maar vanuit de doorleefde ervaring, van toen en nu.
Hopelijk kunnen anderen er in de toekomst hun voordeel mee doen.