Hoe ondersteun je iemand die het geloof is verloren? De hoop heeft opgegeven? De liefde in zichzelf niet meer ervaart? De ander niet meer hoort? Het leven niet meer aankan? Geen verbinding meer voelt? Geen perspectief meer ziet of zelf geen uitzicht meer kan maken?
Hoe ondersteun je iemand, die zich heeft neergelegd bij het idee dat uitzichtloosheid het enige is om in te kijken? De put geen bodem heeft? Het vallen nooit zal stoppen? En de botsing met de grond een momentopname is, die voor altijd in de tijd bevroren zal blijven?
Presentie volgens Andries Baart:
‘Presentie is God, dat om te beginnen…’
https://youtu.be/_l0ACepi_Lo
Ik steek een wierookstokje aan. Zoals ik ooit zelf met warmte ben aangestoken door mijn ouders. Een tweede stokje pak ik vast. Dit stokje brand niet. En ik heb geen vuur bij de hand, maar wel de warmte van het gloeiende uiteinde van het eerste stokje.
Met precisie duw ik dat gloeiende stukje tegen het uiteinde van het andere wierookstokje aan. Twee stokjes parallel aan elkaar. Met precies op de juiste plek: focus, aandacht en geduld. En dat niet loslaten!
Het andere stokje laat ik draaien, zodat het aan alle kanten de warmte ervaart. Het is helemaal niet erg dat er geen vlam is geweest om dit stokje aan te steken. Want het heeft potentie om te branden en te geuren net als het wierookstokje dat dat al doet. Ik geloof dat het met de tijd wel komt. Ook dat is presentie.
En dan, na een paar minuten, slaat het uiteinde van het tweede stokje ineens wit uit. En gloeit het van zichzelf. Het eerste stokje is niet meer nodig.
Ik zet het tweede wierookstokje op een mooie plek. Zoals ik dat met mezelf ook steeds weer doe. Ik zet mezelf altijd op de tweede plaats. Naast de ander. Want daarmee herstel ik zelf ook het meest. Samen kijken we naar wat er is te zien. En dat delen we vervolgens. Zo eenvoudig is het.
En zo blijven we elkaar aansteken en warm houden. En zo geven we de ruimte om ons heen de heerlijke geur om van te genieten. Bewierookt zijn.
Zo verstrijkt de tijd en elk leven. Elk leven dat bedoeld is om vastgehouden te worden, losgelaten te zijn. Een plek te hebben ergens. Waar het leven rustig mag gloeien. Tot er een moment komt dat de tijd van gloeien op is. En alleen de rook die achterblijft nog een tijdje blijft dwarrelen als bewijs van iets dat is geweest.
We zijn allemaal een wierookstokje. De ene met wat meer geluk dan de ander. Zoals een wierookstokje bedoeld is om te branden, zo is elk mens bedoeld om mens te zijn.
Binnen ons huist een vlammetje. Als deel van het geheel. Zo zijn we mét elkaar één geheel en onderdeel van een geheel. We kunnen we niet zonder elkaar. We kunnen er niet aan ontsnappen. Want de ontsnapping zelf is als de rook. Een bijproduct.
Wel kunnen we er mee zijn. Zijn mét het geheel, dan gaat er niets verloren. Dat is voor mij presentie. Meebewegen op de grote stroom en het goede op de voet volgen.
In de grote ruimte gaat alles op in het alles. En daar komt geen eind aan.
Naschrift: Zo op het einde van mijn blog schiet me een wiskundeles te binnen. Twee lijnen parallel aan elkaar, kruisen elkaar in het oneindige.
Dat is ook mooi. Zet God en de hemel als evenwijdige lijnen naast elkaar en ga er tussen staan. Dan is God in de hemel (waar de parallele lijnen elkaar kruisen in het oneindige) en blijft de werkelijkheid over.
‘Presentie is de verbinding tussen hemel en aarde…dat om mee te eindigen.’