Schijnbaar ben ik een ingeblikt erwtje

Schijnbaar ben ik een mals groen doperwtje. Ik ben geen mens met vrije wil. Ik groei niet in de natuur. Ik ben alleen van waarde in een economisch systeem. Althans, zo denkt de winkel erover.

Ik ben een klein bolletje in een systeem. Ingeblikt met vele anderen. 

Ergens ervaar ik wel iets van natuur in mijn eigen systeem en bouwstenen, maar dat is er subtiel uitgekookt. Ik ben geconserveerd. 

Met vele anderen zit ik in dit blik. Het schijnt dat we teveel op elkaar zitten. Het blik lekt of er is iets anders, maar in ieder geval is duidelijk dat sommigen onder ons ziek zijn geworden. Nu moeten we binnen dit blik afstand van elkaar houden. Dat kan helemaal niet, maar we doen ons best. 

Alle blikken samen staan in een winkel. Geen enkel erwtje weet hoe dat precies zit. Dat overzien we niet. Maar vanuit die winkel is er aansturing wat er allemaal moet gebeuren om de boel oké te houden. Men heeft scenario’s bedacht. Wat als het hele schap omvalt? Hoe moet het dan verder? Om daar achter te komen besloot men plannen te maken. We laten zo’n schap gewoon een keer omvallen, als proef. Dan zeggen we daarna tegen al die blikken, we hebben een oplossing. En daar is veel geld voor nodig, want een blik uitdeuken is een lastige zaak. En eigenlijk willen we af van die blikken, da’s ouderwets dus we gaan een nieuwe verpakking bedenken. Dus als we laten zien dat lekkende en gedeukte blikken heel ongewenst zijn voor de gezondheid van elk erwtje? Dan gaat elk erwtje wel mee met dit plan. En ze moeten wel, want welke keus hebben ze? Op eigen kracht naar een stukje gezonde grond rollen? Om dan te geloven dat ze nog kiemkracht hebben? Haha wat een goeie grap is dat. Als een erwtje dat denkt, dan is het wel heel erg in zijn groene bolletje geslagen!

Dus wat is dan het idee? We laten zien dat lekkende en gedeukte blikken heel ongewenst zijn voor zowel de winkel als voor de houdbaarheid van elk erwtje.

Tot die tijd zijn de gedeukte blikken dus niet veilig. Het is dus bij deze een ramp. Alle blikken vertonen lekken en het gaat mis. Dan bederven de erwten allemaal. Dus dat moet iedereen goed weten. Dat is het verhaal en we zorgen dat het werkelijkheid wordt. Als er een goed blik ergens staat, dan deuken we die gewoon in. Dan is het z’n waarde meteen kwijt.

Dus dit is het plan. We maken een mediaoffensief over het gevaar en we gaan elk blik voorzien van beschermende stoffen. We gaan extra conserveringsmiddelen toevoegen aan het vocht. Dan weet elk erwtje dat het veilig en gezond is. Dat werkt alleen als elk blik is ingespoten. Als een erwtje dat niet wil, mag het niet meer in het blik zitten, want dat infecteert de anderen.

En zo moeten we dus allemaal in het blik blijven zitten. Wachtend op de lopende band totdat er met een flinke injectie elk blik een chemische toevoeging krijgt voor een langere houdbaarheid.

Er wordt veel aan verdiend dit hele gebeuren. Dat is winst. Maar vooral is het fijn dat al die blikken dezelfde richtlijnen opvolgen, dat schept orde en duidelijkheid. Goed voor de verkoop ook. Lekker overzichtelijk.

Erwtjes die aangeven iets van hun oorsprong te ervaren in deze winkel en beginnen over ‘kiemen, zaden, terug naar de natuur’ worden meteen verwijderd. Die geven alleen maar onrust in het blik. Natuur? Wat een onzin. Het enige wat beschermt is blik. Dat is nodig. We moeten solidair zijn met elkaar, onderling én met de winkel. Want alleen alle blikken samen, kunnen ervoor zorgen dat zo’n schap niet nog eens omvalt. Gelukkig volgen we de richtlijnen, we hebben alles onder controle. En ja die losse blikken zijn onhandig, daar verzinnen we wel iets op. We schalen het systeem op.

Ondertussen denkt de winkeleigenaar ook al weer aan een nieuwe innovatie. Wat een onzin eigenlijk, erwten oogsten en inblikken met een hoop gedoe om ze vrij te krijgen van viezigheid en bederf, van de grond waar ze vandaan komen? 

Als we nou erwten kunnen opkweken in een smetteloos laboratorium, dan kunnen we het hele conserveerproces gewoon overslaan. Dat scheelt een hoop gedoe! Alle erwten zijn dan meteen vrij van alle ziekte en besmetting en meteen te verkopen. En tegen die tijd hebben we ook wel een oplossing voor het probleem ‘hoe houden we ze allemaal bij elkaar‘ en een antwoord op de vraag: hoe laten we ze in één grote volgzame stroom automatisch leiden van begin naar eind? 

Van niets naar niets, een proces waar we fijn mee gaan verdienen. Allereerst om dit systeem te kunnen dienen. Want het grote systeem heeft veel nodig, zonder erwten is er geen systeem, geen verkoop, geen winkel. Dat zou toch heel onnatuurlijk zijn.