Precies dát moment verloor ik. Toen ik vol met verdovende medicijnen en zonder bewustzijn in een ambulance werd gezet. Toen ik met riemen vast zat aan dat bedje op wieltjes. Toen ik deed alsof ik sliep. Toen ik voelde dat iemand naar mijn haren greep en zei: “Wat ‘n lekkere bos met krullen heb je jong!”
Precies dát moment verloor ik.
Toen ik in verwarde staat niet meer wist wáár ik was. Een kartonnen deksel versnipperde, omdat ik niet wist wát het was. Toen de deur open ging en er een boterham op de grond werd gelegd. Toen de deur meteen weer sloot en ik niet wist hoe laat het was.
Precies dát moment verloor ik.
Toen ik in de nacht steeds om hulp vroeg en er alleen een rood knopje was voor contact en daarna de radio op maximaal werd gezet. In een eindeloos lange nacht Qmusic door de kale ruimte schalde tot ik out ging. Toen de volgende ochtend de stalen deur zich opende en iemand verbaasd riep: “Jezus wie heeft die muziek zo hard gezet?” Toen besefte ik wat er werkelijk was gebeurd.
Ook toen verloor ik. En vele momenten meer. En vele mensen met mij, in vergelijkbare situaties.
-/-
Lieve GGZ,
-Namen kan ik concreet niet noemen. Sorry dat ik het zo heb neergezet. Alsof ik zeg: ‘Een hele GGZ’ –
Al die momenten is me wél iets afgepakt. Geen idee door wie precies, want ik was verward.
Nu ben ik dat niet en deze last heb ik terug geschoven naar waar deze hoort. Bij een van jullie. Je weet zelf wel wie:
Jij ambulancebroeder die met grensoverschrijdend gedrag mijn haren greep? Ik verloor aan jou mijn onschuld. Jij verpleegkundige die zwijgend en harteloos bij het eten brengen geen contact maakte? Ik verloor aan jou mijn onschuld. Jij die op afstand de radiospeler in de isoleercel bediende en een machtspel speelde? Ik verloor aan jou mijn onschuld.
Karma weet waar het gaan moet om balans te herstellen. De mijne heb ik hervonden, dwars door alles heen.
Destijds, onder die diepe laag van stress, (collectief én eigen) trauma, angst en spanning, daar was ik: ik maakte alles mee. Niets is mij ontgaan. Dat is nu mijn winst. Ik hoef er maar bij stil te staan en het komt boven.
Ik heb jullie niets misdaan. Ik heb geluk, want ik kijk mijzelf wél aan. Ik vraag jullie niks, ik deel alleen mijn verhaal. Daar werd ik heel van.
In een ver verleden ben ik omgedraaid. Zoveel stappen verder naar dit hier en nu waar ik van me afschrijf:
Precies dit moment
Ik gun mijzelf mijn liefde en ik gun me mijn leven. Mijn leven is een feest. Wat niet meer van mij is, dat is van mij geweest.
Naschrift: ‘Als je niets meer kan doen en je geeft je noodgedwongen over aan een onveilige situatie, dan creëer je trauma’, schrijft Bessel van der Kolk in zijn boek ‘Traumasporen’. Ik kon gelukkig wel wat doen: Hoe verward ook? ‘Ik creëerde’
